![]()
Na tien jaar Commissie van Beroep wil Thea Ligtenbelt met haar man wat meer van
de wereld gaan zien. “Je moet ook eens langsgaan bij Thea Ligtenbelt” zei Mr. Jan
van Dorp onlangs tijdens het interview naar aanleiding van de vacature bij de Com-
missie van Beroep. “Thea heeft zich gedurende 10 jaar met enorm veel inzet van
haar taak als secretaris van de Commissie gekweten en ze verdient het om eens in
het zonnetje te worden gezet”.
HET WERD TIJD VOOR IETS ANDERS
AFSCHEID VAN THEA LIGTENBELT
14
algemeen
VDH
Dus rijd ik op een herfstachtige dag vanuit de Randstad naar het
plaatsje Eerbeek in Gelderland, liggende in de driehoek Apeldoorn,
Arnhem en Zutphen. Deze streek wordt gekenmerkt door de
eeuwenoude papierindustrie. Het water in de beken van dit gebied
was erg zuiver, een ideale plek dus voor het scheppen van papier
in vroeger tijden. Er zijn veel oude fabrieksgebouwen als industrieel
erfgoed te bewonderen, een aantal is nog steeds in gebruik voor de
papier- en kartonverwerkingsindustrie.
VAN WELNAHOF
Verscholen achter een enorme bos bloemen namens de VDH sta ik
bij Thea voor de deur. “Ik vraag mij af wat er over mij nou geschreven
moet worden” zegt ze bescheiden bij het aannemen van mijn jas.
In de ruime, smaakvol ingerichte kamer, maak ik kennis met haar
man, Henk Ligtenbelt en, terwijl Thea thee gaat zetten, ontstaat er
al meteen een gezellig gesprek met de heer des huizes. Het blijkt dat
Henk niet onbekend is met de VDH. Hij heeft jarenlang een aantal
Duitse herdernestjes gefokt onder de naam Van Welnahof en hij
heeft gedurende vele jaren zitting gehad in het Provinciaal Bestuur
van Gelderland. In eerste instantie werd Henk door Jan Mol, de
toenmalige voorzitter van de Commissie van Beroep voor de functie
van secretaris benaderd, maar Henk was destijds al bezig met het
afbouwen van het ‘hondengebeuren’. Hij heeft toen zijn echtgenote
Thea ‘naar voren geschoven’ “en zo geschiedde”.
COMMISSIE VAN BEROEP
“Toen ik werd gevraagd voor de Commissie van Beroep werd
mij verteld dat er hooguit twee keer per jaar een ‘zaak’ zou zijn”
begint Thea te vertellen. “Ik had een fulltime job bij een grote
verzekeringsmaatschappij, deed veel vrijwilligerswerk en… ach,
twee keer per jaar, dat kon ik er wel bijdoen. Mijn liefde voor Duitse
herders sprak ook mee. Destijds was ik geen lid meer van een
kringgroep, dat kwam goed uit, want met deze functie was het
niet toegestaan om op enigerlei wijze betrokken te zijn bij de VDH.
Inmiddels is het aantal zaken gestegen tot vijf à zes per jaar.
In het begin hadden wij, om de kosten te drukken, de vergaderingen
in Huize Zuilenstein, een bejaardenhuis in Nieuwegein. Alleen koffie
en thee moest betaald worden. Ik regelde de logistiek, stuurde
uitnodigingen en de stukken, notuleerde etc.
Iederezaakopzichisinteressant.DeVDHisnatuurlijkeenafspiegeling
van de maatschappij. Mensen komen met een probleem. Er is
bijvoorbeeld een conflict op een kringgroep, teleurstelling over een
