- De Duitse Herdershond
8
“Misschien wel leuk voor het archief!”
VDH op zoek naar een archivaris
Op zijn speurtochten naar weidevogels was Wil Schotanus al verscheidene keren langs
kennel De Tempelhoeve in Beuningen gekomen en op een gegeven moment had hij aan-
gebeld. Hij had immers in de nalatenschap van zijn vader een boekje en nog wat spullen
gevonden die met Duitse herders te maken hadden. “Misschien hebt u er iets aan.”
Het is een klein bruin boekje dat Wil Schotanus jaren lang bewaard
heeft bij de spullen van zijn vader en dat hij nu ter beschikking wil
stellen aan de VDH. Want het boek is weliswaar een persoonlijke
herinnering maar het verdwijnt als het niet in een officieel archief
terecht komt. Ook enkele oude foto’s, wat schriftelijke stukken en
twee stambomen zouden interessant kunnen zijn voor de VDH.
Dus gaat de redactie op bezoek bij de familie Schotanus in Beu-
ningen. Benieuwd naar de stukken en benieuwd naar de verhalen
erachter.
Nieuwe methode
“De dressuur van den speurhond” heet het boekje en de schrijver,
C.W.H. Croes, moedigt de africhters van de “Koninklijke Neder-
landsche Politiehond Vereeniging” in zijn verantwoording aan
het roer om te gooien. Hij had “een nieuwe methode uitgedacht”,
“inwerkend op de natuurlijke instincten van den hond” want hij
vond dat de “dressuur van den speurhond niet op goede grondsla-
gen berustte.” Hij had zijn mening bij de KNPV geventileerd, maar
zonder succes, immers: “Men bleef op de oude wijze dresseeren,
behaalde geen noemenswaardige resultaten en ..... de speurhond-
beweging begon te kwijnen, begon te lijden aan bloedarmoede.”
Citaat
Een citaat om de mening van de schrijver te illustreren: “De ge-
hoorzaamheids-oefeningen moeten voor den adspirant-Speur-
hond een pretje zijn. Hij zit bijvoorbeeld voor een heg en moet
er over springen. Met glinsterende oogen en gespannen spieren,
kijkt hij zijn baas het commando uit den mond, waarop hij
mag
springen. Het is hem een genot, de hindernis te nemen en als het
ware vragend om het nog eens te mogen doen, komt hij na den
sprong voor zijn meesters voeten zitten. Zijn opvolger, met een
anderen geleider, komt voor dezelfde hindernis. In elkander ge-
doken van angst, rillend en bevend, met doffe angst-oogen het
commando afwachtend, is hij een waar beeld van ellende. Hij
gehoorzaamt en springt, doch alleen omdat hij bang is voor een
pak rammel als hij het niet doet. Kruipend keert hij terug voor de
voeten van zijn baas en gaat daar liggen. Lezer, zorg dat het eerste
beeld dat van
Uwen
hond is. Ge hebt het in Uwmacht.”
Boswachter
Het boek verscheen in 1923 en is natuurlijk niet alleen interessant
vanwege de oude spelling maar vooral ook vanwege de toen al
bestaande verschillen in de opvattingen over de africhting. Het
verdient dus wel degelijk een plaatsje in het VDH archief. Maar er is
meer. Een stamboom, een krantenbericht, enkele foto’s en een be-
hoorlijk aantal ‘prijsbriefjes’. Allemaal herinneringen aan de vroege
jeugd van Wil Schotanus en dan met name aan Panter van de Ol-
dehove, de Duitse herder van zijn vader.
Vader Age Schotanus was boswachter/conciërge op Wilhelmina-
oord in Sint Nicolaasga. Wilhelminaoord was een herstellingsoord
dat viel onder de St Anthonisstichting te Leeuwarden. Het herstel-
lingsoord is gebouwd in de stijl van een Zwitsers chalet, het is een
soort klein Davos midden in Friesland. Het vormde een aparte ge-
meenschap, die los stond van het dorp. De patiënten die er ver-
bleven, moesten genezen van bepaalde ziektes en kwamen om
extra aan te sterken, mensen met bronchitis of astma, mensen die
een zwakke gezondheid hadden en repatrianten uit Indonesië, het
Wil Schotanus
