- De Duitse Herdershond
10
den om de hond van z’n stuk te brengen, wat natuurlijk nooit
lukt. Maar na een stuk of wat commando’s, is het de bedoeling
dat je stopt en wacht totdat de geleider zijn hond op komt ha-
len. De hond dacht na het derde commando: “je bent van mij”,
terwijl Jan commando’s bleef geven totdat de geleider er was
(wat niet de bedoeling is). De hond werd steeds brutaler en
bleef maar lekker aan Jan trekken. “Een leuk spelletje” zal ze
gedacht hebben. De volgende honden gingen zoals het hoort,
Jan stopte bij drie commando’s, dus alles in kannen en kruiken.
Been
Daarna was Joeri aan de beurt. Hij moest – voor de wat jongere
honden in opleiding – aan de bosrand gaan staan. Als laatste
mijn hond. Die wil nog wel eens in pitten in de arm. Maar Joeri
is wat langer dus de hond pitte in op het been. Au… en als toe-
tje aan de binnenkant van het been. Nu zou dat in de VDH een
doodzonde zijn, maar hier niet (Inpitten mag sowieso niet).
Bij ons mag de hond beenstellen, dus dit was een voorbode
van wat nog moest komen. Beide heren werden de volledige
oefeningen toevertrouwd. De volgende oefening was de stok
(afstand stellen). Dit is in de KNPV over een iets grotere afstand
dan in de VDH. We hebben er natuurlijk voor gezorgd dat beide
heren een drukverdeler onder hun pak aankregen. Dat is een
mouw van een soort schuimrubber die, zoals de naam al zegt,
de druk van voornamelijk de hoektanden iets verdeelt. Jan had
een jute leren bovenstuk aan gekregen. Dat is een leren jas met
een jute jas er over heen.
Frans
De beet van de hond is op het KNPV pak vele malen meer voel-
baar dan op de harde mouw. Er bestaan echter twee soorten
KNPV pakken. Beide heren hadden een Franse broek aan; dat
is gewoon een dikke gewatteerde broek waar de honden in
principe niet doorheen kunnen bijten. Joeri kreeg een Frans
bovenstuk aan, zodat ze beiden verschillende ervaringen kon-
den uitwisselen. Natuurlijk werden eerst de ervaren honden
ingezet om de jongens te laten wennen en om te kijken of de
jongere honden ook op deze vreemdelingen konden bijten.
Pestkop
Het is in de KNPV niet de bedoeling dat men mee draait met
de hond. Nu doe ik deze vorm van hondensport al een tijdje
en ook ik draai nog steeds als de hond op mijn arm zit. De aan-
gewezen plaats waar deze honden meestal bijten is aan de
binnenkant, op de biceps. Meestal de linkerarm. Maar, zoals
gezegd, ze mogen overal bijten. Je weet dus als wedstrijdpak-
werker eigenlijk nooit waar de hond komt. Op het been of op
de arm. En ja, soms als het de hond zo uitkomt, zit hij aan de
buitenkant van de onderarm, of midden op je borst. Het laatste
is niet erg lekker kan ik uit ervaring mededelen. Na het stokstel-
len vindt er een stukje transport plaats met een korte vlucht.
Hierbij wordt de helper in het been door de hond tegenge-
houden. Dit was voor beiden heren voor het eerst dat zij door
een hond op het been gebeten zouden worden. Spanning van
jewelste natuurlijk. Ik ben een beetje een pestkop, dus ja een
klein beetje treiteren hoort erbij. Maar zoals ik al zei, er valt
verder niets op deze jongens aan te merken. Je kunt toch dui-
delijk merken dat dit echte pakwerkers zijn. Ik ben normaal na
één hondje, met dat zware pak, al aan het eind van mijn Latijn
en dan moeten er nog een stuk of wat. Wat me eigenlijk nog
het meest verbaasde is dat de heren tamelijk rap waren in een
outfit die ze totaal niet gewend zijn. Petje af.
Bottenkraker
We hebben één voor één afgewisseld met pakwerkers. Later
kwamen ook de jonge honden aan de beurt. Jan had de pech
dat hij bij mijn zwarte duivel uit kwam. Maar wat een explo-
sie … hij kreeg de hond in de draai nog met vier poten van
de grond ook. Dat heb ik nog nooit gezien! 63 kilo met het
gehele lijf in de lucht. Mijn dag kon al niet meer stuk. Ik had
Joeri uitgenodigd, dus ook die moest en zou even pakwerk
doen met de bottenkraker. Nu wist ik niet dat hij nog herstel-
lende was van een schouderblessure. Zonder klagen toch gaan
staan voor de hond. Hij kent me en wist dat als hij nu op het
laatste moment met dat verhaal aan zou komen, dat ik mijn
wenkbrauwen zwaar zou fronsen bij dat verhaal. Dus hij hield
wijselijk zijn mond. Maar of dat nu zo wijs was achteraf gezien.
hhmmm… Daar gingen we. Halt politie! Halt politie! Een snui-
vende hond naast me. Als hij er ooit klaar voor was dan was het
nu wel. Het verlossende woord: STELLEN. En daar ging die; uit
de boslaan. Wij moeten achter de hond aan rennen, want zoals
eerder gezegd, de afstand is wat groter. Om er op tijd bij te zijn
moet je op het moment dat je de hond los laat zelf ook begin-
