VDH -
algemeen
-
5
Ben je wel eens bang voor wat mensen van je denken bij bepaalde
compromitterende scènes?
Haar ogen beginnen te twinkelen. “Mensen vragen mij wel eens,
heb je dat nou allemaal zelf beleefd? Dan zeg ik ‘ja alles’.” Ze scha-
tert. “Dat is natuurlijk niet zo, maar mensen identificeren je ook
wel eens met bepaalde personen. Dan krijg ik ook wel heel venij-
nige commentaren. Ze denken dat het van mij afkomt. Ik fanta-
seer een hele hoop, gebruik veel wat ik van andere mensen heb
gehoord. Ik heb het wel ergens vandaan, maar niet allemaal van
mijzelf.
Ik zorg er wel altijd voor dat mijn verhaal niet verwijst naar ie-
mand, daar waak ik voor. Het moet ook geloofwaardig overko-
men. Ik hoor ook wel van mensen dat bij het lezen het leek alsof
zij ernaast stonden. Dat als het ware hetgeen er gebeurd is ieder-
een kan overkomen.
Ikzelf zit ook wel in verhalen, bijvoorbeeld in Zielsverwanten, dat
boek speelt zich in een gezondheidsinstelling af. Ja, de directeur
die daarin rondloopt, denkt natuurlijk hetzelfde zoals ik dacht. En
ook hoe het in een instelling eraan toegaat.”
Facebook
“Op Facebook ben ik bezig met een actie. Ik heb mij voorgeno-
men in 2014 gedurende 14 dagen elke dag een boek aan mijn
Facebookvrienden te verloten. Een uur geleden waren er al 195
aanmeldingen. Vanavond, om 19:00 uur de trekking. Ha-ha, leuk
hé?” Aan alles is te merken hoeveel plezier en voldoening het
schrijven en het contact met haar lezers brengt. In de loop van
april wordt haar 17
e
thriller uitgegeven. Zoals zij zelf zegt: “altijd
weer spannend”.
Iets heel anders
Loes heeft, naast het schrijven wat inmiddels haar beroep is
geworden, nog een hobby, zij is namelijk BABS (Buitengewoon
Ambtenaar van de Burgerlijke Stand). Zowel in Alkmaar als in
andere gemeenten heeft zij al vele stelletjes in de echt verbon-
den. Voor elke gemeente moet zij dan wel weer officieel worden
aangesteld. Ook hierop kan zij haar fantasie, het verhaal maken,
volledig loslaten. “Dat is ook enorm leuk”, vertelt zij enthousiast.
“Begin van het jaar wordt er weinig getrouwd, maar in het voor-
jaar begint het weer.”
Aan het einde van het gesprek maak ik nog een paar foto’s van
deze sympathieke schrijfster met haar hond Olivier. Met een ver-
tederde blik zegt ze: “deze hond was doldriest toen hij jong was.
Vroeg altijd om onze aandacht maar was van het begin af aan
ook zo aandoenlijk en lief. Olivier is een echte knuffel. Een hond
kan niets veinzen. Hij is zoals hij is, hij is zó hond in alles wat hij
doet!”
Tineke Kamp
