- De Duitse Herdershond
6
Wim is van de bloedlijnen, Yvonne is er voor de pups. Samen staan ze aan de basis van
een product dat de naam VomHaus Valkenplatz draagt en steeds weer kans ziet tot in
de hoogste regionen van de africhtingssport door te dringen.
Fokken met een goed gevoel
Op bezoek bij kennel vom Haus Valkenplatz
“Je zult wel denken, zo midden in de stad, daar kan toch nooit
een hondenkennel zitten” , zegt Yvonne als ze de deur open
doet. Iedere bezoeker verbaast zich erover maar als je via de
smalle gang de huiskamer binnenloopt, ben je meteen thuis in
de wereld van Valkenplatz. Dat betekent in eerste instantie een
bak heerlijke koffie met mokkataart, meteen gevolgd door een
spraak waterval aan informatie over de passie van Wim en Yvon-
ne de Wit: Duitse herderskennel Vom Haus Valkenplatz. De naam
is ontleend aan de plaatsnaam Valkenswaard met uiteraard een
Duits tintje. Om terug te komen op de behuizing: Wim en Yvon-
ne vinden dat er heel veel voordelen aan zitten. De honden zijn
vanaf het begin gewend in de stad te lopen en moeten dus vanaf
het begin rekening met mensen houden, zijn dus meteen goed
gesocialiseerd. In een ruimte achter de keuken, klein maar met
doorkijk naar drie kanten, worden de pups geboren. Als ze een
week of vier/vijf zijn gaan ze naar achteren en zo hebben ze con-
stant zicht op alles en iedereen die er langs komt. Kinderen zijn
er gek op en de meiden van de buren komen met ze spelen zo
gauw ze in de gaten hebben dat er weer puppies zijn. Yvonne
denkt dat als je meer plaats hebt, je dan eerder geneigd bent om
een aparte ruimte te maken die wat meer afgeschermd is, terwijl
de pups hier gewoon midden in huis zitten.
Ideale combinatie
Terwijl Yvonne bij Valkenplatz de pups verzorgt en socialiseert en
de mensen ontvangt, is Wim degene die zich met de bloedlijnen
bezighoudt. “Wim is echt van de bloedlijnen, hij schudt ze zo uit
zijn mouw”, zegt Yvonne trots, “een leuke combinatie, toch?” Op
de vraag hoe het allemaal zo gekomen is, klinkt het als uit één
mond: “eens kijken, hoe lang zijn we nu getrouwd?” Want toen
is het begonnen, 33 jaar geleden. Wim en Yvonne wilden graag
een donkerharige Duitse herder en kwamen uit bij Condor van
het Land van Dommel en Aa, die ze met acht weken kochten bij
Jacques Wilbers. Thuis had Wim altijd twee langharige Duitse
herders gehad. “Ik vind ze nog steeds mooi, ik zeg het honderd-
duizend keer: als ik straks op zal moeten houden met de sport
zal er altijd een heel mooie langhaar terugkomen. Die heb ik zelf
altijd graag gehad en ik kijk ze nog altijd na.” Condor was dus hun
eerste hond en ze kochten hem niet met de intentie om in de
africhting te gaan, maar uiteindelijk zijn ze op advies van Jacques
gaan trainen bij kringgroep Waalre. “Toen kwamen we er heel
gauw achter dat Condortje een hele sterke hond was.” Na een
jaar of vier verhuisden de De Wits naar Valkenswaard waar ze bij
de plaatselijke KNPV club terechtkwamen. Inmiddels was Condor
bijna vijf jaar en had hij VH 3, keurklasse 1 en heeft Wim hem
overgezet op politiehond 1, politiehond 2, objectbewaking en
reddingshond. Condor was eigenlijk de eerste Duitse herder die
dat allemaal had. En dáár ligt de basis van het fokken. Want Con-
dor (“als er één hond een kroontje verdiende dan was die het”)
was 100 procent kynoloog, hij kwam over Mutz von der Pelztier-
farm en Marko vom Cellerland, en dat waren allebei hele oude
kynologische honden. Zo kwam Condor na zijn 9
de
pas aan het
dekken maar hij heeft wel een dikke 40 nakomelingen gegeven
met allemaal KNPV certificaten of die zelfs op het Nederlands
Kampioenschap uitkwamen. Condors nakomelingen kom je nu
zelfs nog tegen, zoals bijvoorbeeld Chip van Casa della Torba van
Marco Hollander en Rakker (de vader van Chip), het is allemaal
nog nazaat van Condor. En het mooie van Condor, en eigenlijk
van alle honden Vom Haus Valkenplatz, vult Yvonne aan, “daar
zaten twee karakters in, uit en thuis, het is net of er een knop
Yvonne en Wim de Wit
