- De Duitse Herdershond
20
Al 25 jaar is Mari van de
Mee het manusje van al-
les bij kgp. Schijndel. In
april van dit jaar is het
25 jaar geleden dat hij,
samen met zijn vrouw
Clara, begonnen is als
kantinebeheerder.
Samen stonden ze drie
keer in de week achter
de bar en dat deden ze
met veel plezier. Dat was
op de oude locatie, die
bij velen bekend is. Van
daar verhuisden we naar
de huidige locatie. Mari en Clara hebben ook hard meegewerkt
om dit op te bouwen. Het resultaat mag er dan ook zijn.
Toen er kleinkinderen bij Mari en Clara kwamen, is Clara gestopt
ommeer tijd aan de kleinkinderen te kunnen besteden. Mari ging
het werk toen in zijn eentje doen, met de hulp van enkele andere
mensen. Hij zorgt er altijd voor dat het er binnen en buiten piek-
fijn uitziet. Het veld ligt er dan ook altijd bij als een biljartlaken.
Met de feestdagen zorgt Mari ook voor een gezellige kantine; hij
versiert alles in stijl. Maar het meest in zijn element is hij toch
achter de bar. Met de Nederlandstalige muziek geniet hij van de
gezelligheid om hem heen.
Voor grote evenementen draait Mari zijn hand niet om. Hij zorgt
er dan voor dat niemand iets tekort komt, alles wordt tot in de
puntjes geregeld. En als alles dan goed verlopen is, is hij zo trots
als een pauw.
In de afgelopen jaren zijn ons enkele leden ontvallen, maar dan
is Mari er ook.
Iedereen die kringgroep Schijndel kent, kent Mari; ook zijn be-
roemde gehaktballen speciaal. Hij is er altijd en heeft voor ieder-
een een praatje.
Wij vonden dat hij in het zonnetje gezet moest worden, want er
zijn er maar weinig die 25 jaar voor een club alles verzorgen, zo-
wel binnen als buiten.
Wij zijn trots op hem!
Hans, Ankie, Rien en Mariette
Een tijdje geleden vertelde Laura (mijn nicht) mij, dat Dylan (dat
is mijn neefje) zelf met Lotje (uiteraard een Duitse herder teefje)
wilde lopen. Dus gaf ze Dylan de riem en daarna ging het twee-
tal lopend richting huis, onderweg kwamen ze een stel jongens
tegen (ongeveer 12 jaar oud) die met open mond hierna stonden
te kijken.
Jongens;
Mevrouw, dat is toch een Duitse herder die
dat jochie bij zich heeft?
Laura;
Ja dat klopt, hoezo?
Jongens;
Volgens mij is dat jochie pas een jaar of twee!
Laura;
Nee nog niet, over en paar weken wordt hij
twee.
Jongens;
Nou die honden zijn toch vals!
Laura;
Nee hoor, als dat zo was dan zou ik mijn
zoontje natuurlijk niet met deze Duitse herder
laten lopen.
Jongens;
Wel gaaf dat hij dat durft!
Laura en Dylan liepen verder met Lotje naar huis, maar aange-
zien het tempo niet zo hoog lag (Dylan heeft nog maar korte
beentjes) hadden de jongens ze weer ingehaald toen ze bij hun
voordeur stonden. Aarzelend zeiden ze “als dat kleine jochie met
die hond durft te lopen, willen we wel proberen om de hond te
aaien, mag dat?”
“Natuurlijk”
zei
Laura
“kommaar naar Lotje toe.”
Heel voorzichtig kwamen
ze dichterbij om Lotje te
aaien. Ondertussen stond
Dylan dit met grote ogen
aan te kijken en na een
poosje nam hij de riem
weer vast en trok hij Lotje
mee naar binnen, alsof hij
wilde zeggen “ho eens
even, dit is mijn hond.”
Op 27 januari jl. werd Dylan twee jaar. Zoals de meeste kinderen
van tegenwoordig hebben ze al erg veel speelgoed, leesboekjes
en wat al niet meer. Het is dan ook iedere keer erg lastig om een
origineel cadeautje te kopen, maar toen ik me bovenstaand ver-
haal weer herinnerde dacht ik “waarommaak ik hemgeen jeugdlid
van de VDH.” Ik heb een cadeaubon gemaakt die hij bij mij moet
inleveren, dan krijgt hij zijn eigen VDH lidmaatschapskaart. (Het is
overigens ook erg handig voor de komende jaren, hoef ik geen ca-
deautjes meer te verzinnen) Bij het aanmelden bleek dat Dylan het
jongste lid is van de VDH, ik ben benieuwd hoe lang dit zo blijft.
Tante Lia
