- De Duitse Herdershond
18
d
Een aantal mensen bin-
nen de behendigheid
kent mij. Ikwas van 2009
tot 2011 erg actief in de
behendigheid. Ik deed
aanwedstrijdenmee
en heb de opleiding in-
structeur behendigheid
gedaan.
Mijn eerste wedstrijd binnen de VDH was het
Individueel Provinciaal Kampioenschap bij kgp.
Gouda. Als ik niet gediskwalificeerd zou wor-
den, zou de buit zeker binnen zijn, want ik was
op dat moment de enige deelnemer uit de pro-
vincie Overijssel. Die prijs had ik dus te pakken,
maar ook de smaak voor deze tak van sport,
want ik ben de opleiding tot instructeur behen-
digheid gaan volgen.
Oorzaak
Eénvande zakendie je tijdensdeopleiding leert
is dat, wanneer een hond iets niet wil, je moet
kijken naar een mogelijke medische oorzaak.
Maar wat nou als je hond juist wel alles doet wat
jij wilt? Als de hond wel wil, maar gewoonweg
niet kan? Dit overkwam mij met Esry von May-
ernhof. Een hond die zo ontzettend werklustig
en gehoorzaam was, maar tegelijkertijd niet
over de mogelijkheid beschikte dat te doen
wat ik van haar vroeg. Bij behendigheidswed-
strijden haalden we redelijk wat prijzen, maar
lukte het maar niet om een U te scoren
op zowel de vaste als de jumpingpar-
coursen. Altijd bij de hoogte-
sprongen
was
het
probleem
dat zij er paaltjes
vanaf stootte. De
raakvlakken deed
ze geweldig en de
paaltjes ook. Achteraf
gezien had zij hier ook
ontzettend veel pijn moe-
ten hebben gezien de
klachten die uiteindelijk
bekend werden. Zelf
kampte ik op dat mo-
ment met knieklachten,
waardoor ik (tijdelijk)
gedwongen werd om
hiermee te stoppen. Mis-
schienmaar beter ook.
Kentering
Ook de africhting leek
niet voor Esry wegge-
legd. Ook hier had ze wat
moeite met de schutting,
maar vooral het pakwerk vond ze moeilijk. Na-
dat ik IPO 2 met haar had behaald, heb ik uit-
eindelijk besloten hiermee te stoppen. Er leek
gewoonweg niet meer in te zitten. In januari
2013 kwam er een kentering in het gedrag van
Esry. Nog steeds wilde ze alles voor je doen,
speelde ze met onze andere prachtige herder,
Bizou-Ayla Oet de Poeterië, en deed ze kleine
behendigheidsspelletjes bij ons op het grasveld
in de wijk. Alleen begon ze te slepen met haar
achterpoten en liet ze urine druppelen. Na een
wandeling werd ze wel erg snel moe en kon ze
uren niet meer van haar plek komen. Ook de
trap op en af lopen – onze honden zijn thuis zo
vrij als een vogeltje – lukte niet meer. Daarom
besloten we naar dierenkliniek Twente te gaan.
Afscheid
De dierenarts van deze kliniek, met zelf twee
Duitse herdershonden, dacht de oorzaak wel
te weten. Hij dacht in eerste instantie alleen
aan spondylose, een klacht die voortkomt
uit een chronische ontsteking (artrose). Ver-
velend, maar niet iets waar de hond niet oud
mee zou kunnen worden. Ontstekingsrem-
mers ‘should do the trick’. Toch maar even
röntgenen. Daar bleken de klachten erger dan
verwacht en duidelijk werd dat de klachten al
lang moeten hebben bestaan. Lumbosacrale
instabiliteit in combinatie met spondylose was
de diagnose. Nog steeds iets waarvan ook de
dierenarts dacht dat de hond er nog wel even
mee doorkon. Hierbij moest hij natuurlijk af-
gaan op datgene wat hijzelf constateerde. Wij
zaten echter thuis met een hond dieminder en
minder kon. De eerste medicijnen sloegen niet
aan. De tweede set wel. Hierbij gaf de dieren-
arts wel aan dat er niets zwaarders meer was.
Mocht de pijn weer voor meerdere dagen on-
draaglijk worden, temerken aan stresssignalen
van de hond zoals hijgen en tongelen, moei-
lijker kunnen opstaan en meer, moesten we
terugkomen. We moesten dan wel een beslis-
sing hebben genomen. Voor ons was de enige
beslissing de hond uit haar lijden te verlossen,
want lijden, dat had ze niet verdiend. Na een
paar moeilijke weken, waar wij al wisten dat wij
zeer waarschijnlijk snel afscheid van onze lieve
Esry moesten nemen.
