Ooit was er voor mij ook die dag. Na lang, heel lang zeuren had ik mijn ouders zover,
er kwam een hond. Mijn vader is allergisch voor honden, moet u weten. Dit zal voor
mijn ouders de beslissing waarschijnlijk niet makkelijker gemaakt hebben.
Mijn hond bleek later ook allergisch voor mijn vader.
Gezinsuitbreiding
Nieuwe column van Renske
Renske kennen we al wat langer binnen de VDH. Eerst als actief jeugdlid, la-
ter als verdienstelijk behendigheidsinstructeur bij één van de kringgroepen.
Door diverse omstandigheden is Renske wat minder actief binnen de VDH.
Maar wat ons al redactie opviel is dat ze niet onverdienstelijk schrijft. Geen
verslagen van diverse evenementen, maar leuke columns. Kijk maar eens op
voor haar verhalen. Op verzoek
van de redactie gaat Renske ons blad iedere maand voorzien van een leuke
column. Hier is de eerste, geniet er maar van!
De redactie
De eerste dagen zijn altijd wennen. Hondjes komen nou een-
maal niet met gebruiksaanwijzingen dus in het begin bestond
het contact vooral uit het vinden van ‘het stuur’ en ‘de knopjes’.
Gelukkig kende mijn Utah maar twee standjes, aan en snel. Een
stuur, dat had ze niet. Grenzen net zo min, hetgeen natuurlijk ook
een ontdekking is en daarop inspelend hebben we haar mandje
ongeveer drie keer verplaatst. De eerste weken lag ze onder mijn
vaders vintage platencollectie. Ik dank haar nog tot op de dag
van vandaag dat ze die met rust gelaten heeft. Als ze daar haar
tanden in had gezet was het exit geweest. Dan sliep ze op z’n
minst de rest van haar leven in de hal en was ik onterfd.
Achter de bank, dat leek ons een betere plek. Utah niet. Enigszins
beledigd moesten we haar keer op keer naar haar mandje sturen.
Met iedere spier die zorgde voor een gezichtsuitdrukking liet ze
ons weten dat ze het overduidelijk niet eens was met de gang
van zaken, plofte verdrietig in haar mandje en sloeg haar poten
over haar neus. Het kostte haar echter ongeveer één item van De
Wereld Draait Door om weer voor de bank op het tapijt te liggen,
waar wij ook zaten. Weliswaar met haar kop onder de salontafel.
Want, wie zij niet zag, zag haar immers ook niet?!
Het was duidelijk, ons struisvogeltje lag liever met haar kop on-
der de tafel bij haar roedel, dan met haar poten over haar neus
buiten de kudde. Achter de bank was een slecht plan. Wat zeg
ik? Een stom plan! Hoe hadden we dat ook kunnen bedenken. Ze
heeft nog een poosje voor de kachel gelegen. Dat leek ons best
een aangenaam plekje. Dit schikte haar iets beter maar hoe we
het ook probeerden, ze wilde aan onze voeten. Eigenlijk wilde ze
het allerliefste óp onze voeten. Maar dit bleef voor haar slechts
een onbeantwoorde droom.
Heel eventjes heeft ze gespeeld met haar bestaan in onze fami-
lie, toen ze mijn moeders tuintje had uitgegraven. Het moet haar
ontglipt zijn want de blik vol onschuld die ze bij het betrappen
trok, overtuigde mij van het feit dat dit allemaal in een vlaag van
verstandsverbijstering moest zijn gebeurd. En met de viooltjes
tussen haar tanden kon uiteindelijk ook niemand lang boos op
haar blijven.
Utah was een bijzonder dier. Zo een met de‘gun factor’. Zo ééntje
dat zelfs het hart van een man met een allergie voor honden, bij
wie van anderhalve huidschilfer en drie haren al één long dicht-
klapt, volledig voor zich weet te winnen. We hebben haar wat
achter het behang kunnen plakken. Soms zelfs meerdere keren
op een dag. Ik geloof dat we allemaal drie jaar van ons leven
in hebben moeten leveren want mijn meisje wist menig bloed-
druk de pan uit doen
rijzen en bloed onder
nagels vandaan doen
stromen. Papa nieste
er extra door, ik stof-
zuigde er regelmati-
ger voor en mama zat
vaker op knieën viool-
tjes te planten. Maar
met liefde. Want ze
was er. Niet gepland,
maar zo gewenst: we
hadden er een nieuw
gezinslidje bij en hiel-
den van haar met heel
ons hart.
VDH -
algemeen
-
5
