![]()
3
algemeen
VDH
Wanneer je terugkijkt in de tijd dan is het net alsof bepaalde gebeurtenissen zich gis-
teren hebben afgespeeld. De tijd gaat snel... Vijftien jaar geleden begon ik met het
redactiewerk voor de VDH. Van het hoofdbestuur (HB) kregen we een duidelijke op-
dracht mee: “Maak een blad dat voor ALLE leden interessant is om te lezen. Hou daar-
bij vooral rekening met de niet kringgroep gebonden leden, zij vormen de grootste
groep binnen onze vereniging.”
Een duidelijke boodschap waarmee we voortvarend aan de gang zijn gegaan. Niet
iedereen was het met deze aanpak eens. Er werd kritiek geleverd, maar aan kritiek
leveren zonder daarbij een alternatief te bieden.... daar hadden we niet veel aan. Het
viel ons trouwens op dat er binnen onze vereniging slecht met kritiek kon worden
omgegaan, destijds maar ook nu nog. De redactie is altijd blij geweest met kritische
opmerkingen. Kritiek leveren betekent dat mensen zich betrokken voelen, dat de ver-
eniging - en in ons geval het maandblad - hen aan ‘t hart gaat.
In het begin zag ons werk er anders uit dan vandaag de dag. We maakten dankbaar
gebruik van computer en internet, maar de aangeleverde stukken waren meestal
handgeschreven. Ook had de digitale fotografie nog niet zo’n grote vlucht genomen
als nu het geval is. De proefdrukken van het maandblad werden per post verstuurd en
met het rode pennetje in de hand nagekeken. Dan gaat het nu heel wat makkelijker
en sneller!
Vooral in de beginperiode was er veel medewerking vanuit het hele land. Deelne-
mers, toeschouwers, organisatoren, bestuurders en keurmeesters, iedereen was be-
reid om voor het maandblad wat op papier te zetten over het evenement waar men
was of aan deelnam. Jammer genoeg werd dat in de loop der jaren steeds minder.
Een duidelijke kentering was er rond 2009/2010 waar te nemen.... Er moest bezuinigd
worden en het aantal pagina’s per maandblad werd flink gekort. Gelijktijdig liep ook
de animo om aan het blad mee te werken sterk terug. Was de computer aan de ene
kant een middel om sneller documenten naar elkaar te kunnen sturen en ook sneller
te kunnen communiceren, aan de andere kant leverde het gebruik van de computer
ook wat problemen op.
Wij hondenmensen waarderen een groot aantal zaken in onze viervoeter. Hij is trouw,
eerlijk en (ver)oordeelt niet. Een hond zal je nooit bewust voorliegen, dat kan hij niet.
Een hond heeft maar één manier om te communiceren en dat is via z’n lichaamstaal.
Mensen kunnen gebruik maken van het gesproken woord èn van lichaamstaal. Dat
laatste gebruiken we vaak niet bewust, maar in een gesprek geeft het wel de ‘kleur’
aan het gesproken woord. En dat is waar de computer in tekort schiet.... je kunt het
gesprokenwoord niet meer ‘zien’, er zit geen lichaamstaal of stemintonatie bij. Zonder
dat laatste ontstaan er misverstanden. Niet erg, maar dat moet je je wel bewust zijn.
Eén dezer dagen kwam er op Facebook (ook zo’n medium waar het wemelt van de
misverstanden) een leuk lijstje met ‘tips in de communicatie’ voorbij. Eén van de tips
was: smeer NIVEA (Niet Invullen Voor Een Ander). Wees eens eerlijk... doen we dat niet
allemaal veel te snel?
Nee, dan onze Duitse herders, die hebben geen telefoon of computer. Diemoeten het
alleenmaar met hun lichaamstaal doen. Niet altijd even handig, maar een stukminder
misverstanden!
MARIAN SERVAAS
Omzien
Goed
communiceren blijft
moeilijk
