![]()
KENNISMAKING
Vita werkte tot haar pensioen, daarna kwam Dusty, een zwarte Labra-
dor die een nog grotere vrijheidsdrang bleek te hebben dan zijn baas-
je. Te groot, want met regelmaat ging hij er vandoor wat uiteindelijk
de samenwerking zo in de weg stond dat hij als geleidehond werd
afgekeurd. En toen werd het februari 2013, een koude, natte dinsdag-
ochtend. Ik bereidde me voor op een werkdag toen de telefoon ging.
De Voice Over van het apparaat maakte me duidelijk dat KNGF Gelei-
dehondenme belde, enmijn hart stond even stil: zou het? Een vervan-
gende geleidehond? Ik stond immers een half jaar op de wachtlijst en
het zat eraan te komen! “Marleen, we hebben goed nieuws! We heb-
ben een hond voor je! Ze heet Tessie, kunnen we morgen komen ken-
nismaken?” Even bleef ik stil. Tessie? Tessie? Wisten ze dat wel zeker?
Tessie is een Duitse herder, wist ik vanuit de nieuwsberichten van de
school en… ik, een herder? Kon ik dat? Wilde ik dat? “Eh... ja, natuurlijk
kan dat, maar.. een herder?” De stem aan de andere kant van de tele-
foon lachte, en vertelde dat Tessies eigenschappen precies matchten
met mijn dossier: een lieve, gehoorzame hond met passie voor haar
werk en niet moe te krijgen. Nou goed, kennismaken dus!
AL JAREN
De volgende ochtend was ze daar, met haar trainster. Tessie, een gro-
te dame, met nog grotere oren en, zo bleek al snel, een even zo groot
hart. We dronken koffie terwijl Tessie de speelgoedkist inspecteerde
waarna ze met een pluche konijn voor me kwam zitten. Ze liet het
konijn los, legde een poot op mijn knie en gaf me een lik in mijn
gezicht, alsof ze zeggen wilde: “hoi! Ik vind je lief en ik kom hier wo-
nen!” Of dat daadwerkelijk het geval was, moest blijken uit het daar-
op volgende rondje met Tessie buiten in tuig. Sloot het looptempo
bij me aan? Voelde ik me zeker met haar? Durfde ik me over te geven?
En, niet minder belangrijk: wilde Tessie voor mij werken?
Ik deed haar de beugel om, pakte die vast terwijl de trainster de riem
nog even vasthield ‘voor het geval dat’ en daar gingen we, onze ge-
zamenlijke toekomst tegemoet, want al na vijf minuten was het alsof
Tessie al jaren aan de andere kant van het beugeltje liep. Ze luisterde
goed, gaf stoepen aan, en haar tempo was precies wat ik nodig had. Ze
was uiterst voorzichtig op een door de ijzel glad stukje, lette op of ik
goedmeekwamen behoedzaamduwde zememet haar lijf naar rechts
toen bleek dat een doorgang te smal was. Lieve, brave Tessie, ik hoefde
er geen nachtje over te slapen, dit Herdertje zou mijn maatje worden!
SAMENWERKING
Nu zijn we anderhalf jaar verder. Anderhalf jaar vriendschap, speels-
heid, ondeugd, trouw, gezelligheid, ontspanning, streken en een he-
leboel kilometers! Wat is het nog elke dag fantastisch om met Tessie
samen te werken, als het ware met haar vergroeid te raken en haar
volwassen te zien worden. Tessie is mijn schaduw, niet meer weg te
denken uit mijn leven! En mijn twijfel over het ras is voorgoed ver-
dwenen!
Werken met een levend wezen als hulpmiddel is nooit saai: Iedere
dag zijn er wel mensen die vol bewondering vragen stellen over de
knappe viervoeter aan mijn zijde, en regelmatig helpt Tessie kinde-
ren over hun angst voor honden heen. Vaak lachen we om onze sa-
menwerking: toen Tes met haar 36 kilo op mijn schoot in een taxi
moest omdat ze een te kleine wagen hadden gestuurd en toen mijn
herder verkleed als schaap bij het kerstspel van de kinderen in de
kerk ten tonele verscheen. Soms voel ik me ineens erg zichtbaar als
een tevreden luid knorrende hond in die zelfde kerk terwijl het stil
is een lekkere houding heeft gevonden om in te liggen en als ze blij
joelt wanneer we in de trein een station naderen waarbij ze weet dat
daar een ontmoeting met vrienden en een gezellige wandeling op
volgt... Zo kan ik nog wel even doorgaan! Geen dag is hetzelfde maar
wat nooit verandert is de onzelfzuchtige trouw, de loyaliteit en de
toewijding van mijn geleidehond, met haar enorme oren en haar lie-
ve kop. Mijn maatje, mijn ogen, een verlengstuk van mij. Geen ander
hulpmiddel, maakt me zo verliefd!
Marleen Rozema
