![]()
In februari 2013 rende ze vrolijk mijn leven binnen en met dezelf-
de vaart veroverde ze mijn hart. Ze zou mijn derde blindengeleide-
hond worden, mijn eerste herder. Ik, een Duitse herder... wie had dat
ooit gedacht! Ik was zestien toen ik mijn eerste blindengeleidehond
kreeg. Vita, een zwarte kruising Labrador x Golden Retriever. Een
makkelijke, lieve, hardwerkende hond. Geschikt voor een school-
gaande, opgroeiende tiener! Ik was bleu, had geen ervaring met
honden maar mijn diepste wens was uitgekomen: niet meer afhan-
kelijk zijn van een blindenstok en lopen aan andermans arm. Het
verkeerde voorbeeld had ik bij mijn eveneens slechtziende moeder
en broer gezien. Dezelfde onafhankelijkheidsdrang maar met als uit-
werking dat zij onopvallend, zonder hulpmiddelen over straat gin-
gen met kapotte brillen, neuzen en schouders tot gevolg.
EIGEN INITIATIEF
Het fenomeen ‘geleidehond’ bleek een openbaring! Waar ik met mijn
stok obstakels moest zoeken alvorens ze te omzeilen, loopt de hond
er direct omheen! Geleidehonden leren in hun opleiding rekening te
houden met twee meter in de hoogte, en een meter in de breedte. Dit
vergt van de hond veel eigen initiatief, want een blinde kan de hond
niet waarschuwen voor een obstakel, of bij voorbaat aangeven dat
hij extra op moet letten. De hond moet zelf weten of een situatie vei-
lig genoeg is, zo niet, dan moet hij een alternatieve route verzinnen.
Daarnaast geeft een geleidehond stoepen aan, en zoekt objecten in
het straatbeeld zoals een zebrapad, stoplicht, een pinautomaat, een
kassa in de supermarkt, een zitplaats in het Openbaar Vervoer en de
brievenbus. Mijn eerste ervaring met een geleidehond was alsof ik
voor het eerst van mijn leven gezonde ogen had gekregen! Niets en
niemand kon, en kan na twaalf jaar nog steeds, dat gevoel evenaren!
Parmantig stapt ze voor me uit. Haar ontspannen, doch geconcentreer-
de tred maakt dat ik veilig, rustig, mijmerend met haar meeloop. Op-
eens stopt ze, schuin voor me, draait haar kop naar me toe en ik weet:
ze heeft me opnieuw voor een gebroken enkel behoed!
EEN DUITSE HERDER ALS BLINDENGELEIDEHOND
TEAM TESSIE
4
algemeen
VDH
Marleen Rozema is vanaf haar geboorte slechtziend. Ze kanwat licht
en donker onderscheiden. Daarnaast kan ze de omtrek van mensen
en voorwerpen zien, maar het is alsof ze dan door een koker kijkt.
Marleen doet de HBO opleiding tot Psychosociaal Therapeut. Daar-
naast is ze columnist voor het blad van de Oogvereniging Nederland
en doet ze veel vrijwilligerswerk, o.a. voor KNGF Geleidehonden. Voor
haar studie en werk maakt Marleen gebruik van een spraakgestuur-
de computer. Tessie, de geleidehond van Marleen, wijst haar de weg
buitenshuis. Meestal lukt dat prima, alleen loopt Marleen, net zoals
veel andere geleidehondgebruikers, tegen wat problemen aan wan-
neer ze haar hondmee wil nemen in een ziekenhuis of taxi. Op de site
http://namenstessie.blogspot.nl/ vertelt ze over haar belevenissen
met Tessie.
Home is
where my dog is!
