![]()
eentje van te nemen.” Anne-Marie heeft toen het teefje
genomen (hij had een reutje en een teefje) en daarmee
getraind, maar het hondje had binnen acht maanden
artrose en ze belde de fokker. Die had toevallig net een
nestje liggen en ze mocht langskomen om een nieuwe
uit te zoeken en dat is toen Barry geworden. Het nest
bestond uit twee reutjes en zeven teefjes. Barry was de
kleinste, zo klein dat de fokker hem aanvankelijk niet wil-
de afgeven omdat ie te klein gebleven was. Maar op het
trainingsveldje naast het huis waar ze alle pups mee naar
toe genomen hadden, pakte de kleine het blikje waar ze
mee bezig waren, ging onder de klimschutting zitten en
begon te grommen. “Zo van ‘daar komt niemand meer
aan’ en daar hou ik wel van, van dat type honden, dus
toen zei ik, ik denk dat ik die reu pak en toen zei hij nee,
je had een teef, je krijgt nou een teef.” Na lang praten en
een bijbetaling van 100 euro kreeg Anne-Marie toch de
reu. Op de terugreis in de auto zei Geert tegen haar: “Ik
snap er niks van, acht hartstikke mooie honden en het
kleinste en lillijktste hondje neemde mee en daar betaal-
de dan nog extra voor ook.” Maar Anne-Marie heeft er
nooit spijt van gehad.
GEVOELIGE HOND
Dat ze voor de Duitse herder gekozen heeft, daar heeft
Anne-Marie ook nooit spijt van gehad. “Ik vind een Duit-
se herder toch wel veel fijner dan zo’n dikke hersenpan
van een bouvier, waar je bijna niet doorheen kunt drin-
gen. Dan is een Duitse herder toch intelligenter, en een
gevoelige hond. Ik vind de Duitse herder ook eerlijk, het
zijn hartstikke eerlijke, trouwe beesten.”
HET AVONTUUR VAN HET WK
Anne-Marie is nooit echt van plan geweest om naar het
WK te gaan. Ze had in Helden gelopen en dat ging eigen-
lijk heel goed, ze haalde 290 punten. Toen ze het PAK,
het Gelderse kampioenschap won, zei Wim van Dijk, dat
ze het gewoonmoest proberen, maar ze zag het zelf niet
zitten. Ad van Yperen, trainer van Rivierengebied, haal-
de haar over eens een keer mee te doen met de pre. “Ge-
woon kijken hoever je bent” en Anne-Marie werd eerste
en toen ging het balletje aan het rollen. “Toen heeft Wim
van Dijk mij wel zo gek gepraat dat ik na lang nadenken
besloot het avontuur aan te gaan. En dat is toch wel even
wennen, je kijkt altijd tegen die grote mannen op en dan
ineens mag je met die mensen naar Amerika, dan ben
je er ineens mee op toer, dat vond ik wel een belevenis,
heel apart.”
DE VOORBEREIDING
Toen vaststond dat Anne-Marie naar Amerika zou gaan,
heeft ze de trainingstijd opgevoerd. Dat betekende
iedere morgen eerder opstaan en vóórdat ze naar het
werk ging appel lopen met de hond. Daarnaast ging ze
extra speuren, “we zochten ieder dinsdag en vrijdag-
avond wel een voetbalvereniging waar we mochten
trainen.” Ze mocht bij VV Margriet ook overdag een appelletje komen lopen op
het hoofdveld en de secretaresse van Rivierengebied had geregeld dat ze bij FC
Oss in de rust van de wedstrijd pakwerk mocht doen. “Het zat helemaal vol met
volk en muziek en herrie, prachtig en op dat kunstgras hebben we met een paar
man verstekken neergezet en daar heb ik pakwerk gedaan.” Er werd ook samen
getraind met Schijndel. En ook bij andere kringgroepen en verenigingen, op
voetbalvelden en hockeyvelden. “Het is heel fijn dat Ad van Yperen zoveel men-
sen kent.” Onder leiding van André van Eekelen en Fleuris Veth werd er ook twee
keer met het WK team getraind.
Bij zo’n WK komen natuurlijk ook praktische zaken kijken. “Wat ik heel mooi
vond – en dat mag best wel eens gezegd worden – was dat de leden onze kring-
groep Rivierengebied een inzameling gehouden hadden om mij ook financieel
te ondersteunen, die saamhorigheid is zo super.” Ze hadden Geert ingefluisterd
dat ze iets voor Anne-Marie geregeld hadden en bij het eten na de Nederlandse
kreeg ze een envelop met dollars, ze hadden het al omgewisseld. “Zo gaat dat
altijd op de club, als er iemand examen of een wedstrijdje loopt dan wordt er
niet gewoon getraind maar dan verlangt de voorzitter dat we allemaal die leden
ondersteunen.”
HET WK
Over het WK, over de lange reis, het kwijtraken van de honden, de dagelijkse
teambesprekingen, het gesleep met de benches, het geoliede intrainen, de
resultaten en uiteindelijk het enthousiaste onthaal op Schiphol en de face-
book-hype is al heel veel geschreven. Anne-Marie persoonlijk vond het heel
prettig dat ze in gezelschap was van haar vriend Geert, haar clubmaatje Ellie
en haar man Peter en later ook haar trainer Ad van Yperen. “Je voelt jezelf niet
alleen, het is wel lekker dat je gesteund wordt door je eigen vereniging en ook
vanuit Schijndel.” Ook binnen het team heeft ze de sfeer als zeer prettig ervaren:
“De saamhorigheid was groot en dat geeft een relaxed gevoel.” En dat het hele
team blindelings op de ondersteuning van André en Fleuris kon varen vond ze
ook super.
DE MOOISTE HERINNERINGEN
Anne-Marie heeft aan het WK avontuur mooie herinneringen overgehouden.
“Voordat we naar Amerika gingen keek ik heel erg op tegen mijn teamleden, en
nu ben ik één van hen, dat heeft mij veel zelfvertrouwen gegeven.” Het speuren
in de nationale parken heeft ook veel indruk op Anne-Marie gemaakt. Het feit
dat daar mensen liepen die gingen picknicken, de kinderen die aan het frisbeeën
of aan het voetballen waren en dat jij daar dan moest speuren, “dat zijn wij hier
niet gewend, wij zijn gewend een mooi weilandje, we zoeken het meestal nog
goed uit, daar is het voornamelijk natuur.” Het mooiste van het
WK vond Anne-Marie toch wel dat grote stadion. “Het
was twee verdiepingen hoog, erboven was een brug,
daar reden vrachtwagens met veel geweld en getoe-
ter overheen en er kwamen treinen langs en vlieg-
tuigen over. Je kon dan een commando geven wat je
wou, maar dat hoorde niemand meer, zo hard ging dat
dan. En dan sta je daar midden op zo’n heel groot veld, dan
voel je jezelf heel klein!” En daar word je dus opgemerkt. Een standverkoop-
ster wilde Anne-Marie iets niet verkopen omdat ze het niet los verkocht.
Maar toen Anne-Marie appel gelopen had en ze de verkoopster in de gang
tegenkwam, zei die: “Hey, you’re the little one with the big dog, I know you,
De Duitse herder is een
intelligente, gevoelige en
eerlijke hond, het zijn
hartstikke trouwe
beesten
come!”, en toen kreeg ze het gewoon. De Amerika-
nen wilden allemaal met Anne-Marie op de foto en
‘s avonds zag Jogi (Jürgen Zank), dé africhter van dit
moment, haar zitten. “Die wou eigenlijk net naar bui-
ten lopen en toen kwam hij weer helemaal terug om
mij een hand en een compliment te geven van ‘gewel-
dig gelopen, hè, alleen jammer van het vooruitsturen’
dat was wel kicken.” Hij had gezien dat Barry niet van
de voet af ging.
TIP VOOR HET TRAINEN
Als Anne-Marie iets nieuws aanleert of iemand instruc-
tie geeft, probeert ze de oefeningen uit elkaar te trek-
ken. Ze zegt altijd “zorg ervoor dat elke oefening een
kwartje is, hierkomen is een kwartje, aan voet komen
is een apart oefeningetje, dus een kwartje, je traint al-
leen maar kwartjes en op een gegeven moment ga je
al die kwartjes bij elkaar leggen en dan ontstaat die
knaak of die rijksdaalder.” Daarnaast is het heel be-
langrijk dat je een fijn trainingsmaatje hebt, want al-
leen kun je helemaal niks. En nog een belangrijke tip:
“Ga met je tijd mee, verdiep je in nieuwe trainingsme-
thoden want we móeten mee met onze tijd. En verder
kan ik alleen maar zeggen: maak er iets moois van en
geniet vooral van je hond!” Zelf wil ze proberen met
Barry nog een keer naar het PAK te gaan, Barry is ze-
ven en doet het nog hartstikke goed. “Ik kijk gewoon
hoever ik met hem kom!”
Marieke Lemmen
8
VDH
algemeen
