- De Duitse Herdershond
42
een slachtoffer te gaan zoeken, hoe verwijst hij?” De manier van
verwijzen is hetzelfde als bij het puinzoeken.
Drukken
Omdat er zoveel landen deelnemen en er met tolken gewerkt
wordt, is het niet toegestaan dat mensen mee het terrein in gaan.
Tolken kunnen aanwijzingen geven zonder dat de keurmeester
het in de gaten heeft. Er lopen wel mensen mee maar dat zijn
de slachtoffers die gewisseld worden, de keurmeester, een hulp-
keurmeester en de begeleider van de organiserende vereniging.
Dat zijn meer dan genoeg mensen. “Je weet echt niet wat die
mensen allemaal tegen elkaar vertellen, daar moet je regels voor
stellen en dan is de enige goede regel dat er niemand mee mag.”
Bij het puin is dat anders, daar kon iedereen meekijken.“Daar had
de keurmeester zoiets van ‘weet je, ik hou het toch niet tegen, ze
vertellen elkaar toch wel waar alles ligt’ en dan is het de kwaliteit
van de keurmeester die kan beoordelen of iemand weet waar het
slachtoffer ligt. Die geleider gaat namelijk drukken en dat wordt
door de keurmeester afgestraft. Je moet niet drukken, de hond
weet het altijd beter, hè!”
139 punten
Bij de volgende combinatie loop ik evenmee naar de start. De Tsje-
chische Jitka Dedinova stuurt haar hond Garp het bos inmaar krijgt
al gauw een onvoldoende voor een valse verwijzing: de hond zit bij
een konijnenhol. Na een valse verwijzing kun je niet meer slagen.
“Als je een perfect zoekplan hebt ingediend en verder prima zoek-
werk hebt laten zien maar je hebt een slachtoffer gemist dan krijg
je 139 punten, dat is het maximale van wat je kunt halen als je net
niet geslaagd bent.”De deelneemster mag dus doorgaan maar kan
ook besluiten te stoppen om de hond geen schade te laten oplo-
pen. De veiligheid van de hond staat voorop. Hier geldt ook: als de
geleider iets doet wat de veiligheid van de hond in gevaar brengt
dan zak je. Ook al heb je alle slachtoffers gevonden en heb je prach-
tig zoekwerk laten zien, dan zegt de keurmeester: je bent zo slecht
voor je hond geweest, je krijgt 139 punten. Dat vindt Belinda goed:
“het blijft wel een dier waar je mee werkt en dat dier is altijd be-
langrijker dan je eigen prestatiedrang, je plek op het podium. Wij
zien een hond niet als een gebruiksmiddel, geleiders hebben een
sterke band met hun honden, voorheen werden politiehonden
centraal in een hondenkennel gehouden maar tegenwoordig ne-
men al die politiemensen hun hond mee naar huis.”
Bos
Belinda legt uit hoe het terrein in elkaar steekt, ze tekent het op
de grond met een stokje. De moeilijkheid zit hem in een punt die
vanuit een hoek in een smalle strook van het terrein wegloopt. In
die punt ligt een slachtoffer maar veel deelnemers denken dat ze
al een hoek verder zijn en missen dus die strook en dat slachtoffer
omdat ze een verkeerde gebiedsindeling maken. Je oriënteren in
een dicht begroeid bos is moeilijk. Er is geen pad, er zitten veel
holen, het is allemaal ongelijk terrein en er liggen heel veel boom-
stronken, dus het is ook voor de geleider heel moeilijk te belopen,
je mag niet rennen. Je moet je kompas gebruiken maar dat had je
eigenlijk al buiten het gebied bij dat open veld moeten instellen
omdat dat eigenlijk de enige rechte lijn is. Het is dus niet simpel.
Na deze uitleg wist Belinda het tekeningetje weer uit.
Slachtoffer
Er fietst iemand langs, gewoon een passant, geen slachtoffer. Dat
heb je natuurlijk ook, situaties in het bos dat mensen zitten te
picknicken en slachtoffers die daar zitten of liggen maar ervaren
honden schatten in dat als het nog beweegt en praat, het goed
gaat. Als verderop dan iemand zit, maakt hij weer een inschatting.
Hij vindt ze op de neus maar vlak voordat hij overgaat tot blaffen
neemt hij wel de beslissing of iets een slachtoffer is of niet. Een
Showteam van Appie Kams
