APP
De mobiele telefoon op tafel rinkelt. “O-jee, ben ik uit de App
groep?” vraagt Henk de beller. “Nee, dat is zeker niet de bedoeling,
per ongeluk op verkeerd knopje gedrukt. Ja, sorry, zet me er maar
weer in!” Een mooie overgang naar wat hem nu aan activiteiten be-
zighoudt. Hij glimlacht even en zegt. “Ik reis veel, ben net terug uit
Zuid-Afrika, heb een zeiltocht gemaakt naar Antartica en wil nog
graag met de Trans-Siberië-Expres, daarnaast bezoek ik concerten
en schaats en fiets nog. Vanmiddag staat een fietstocht van 50 kilo-
meter op de planning.
Het is stiller in het huis zonder vrouw en hond, maar ja we moeten
door.”
We nemen afscheid, hij laat me vol trots het koninginneplekje zien
van Luna. “Kijk, dan ging deze loopdeur in de garage open, op het
haakje en dan zie je hier wat lamellen hangen zodat ze alles op het
erf kon overzien, maar toch uit de tocht kon liggen.” Wat een lieve,
zorgzame baas voor iedere hond. Tijdens het gesprek probeerde ik
het toch nog even, was een tweede herplaatser toch geen optie?
“Nee”, antwoordde hij resoluut, “nu ben ik 78 jaar en dan moet ik
iemand anders voor de zorg op laten draaien als dat nodig mocht
zijn of als ik op reis ben. Mijn dochter Karin verlangt ook naar een
Duitse Herder, maar ja die woont in Amerika.
In Huize Gemser blijft het dus voorlopig zo. Als hij me de foto’s van
zijn eerdere honden meegeeft, steekt hij er een visitekaartje bij. Op
de achterkant staat een spreuk voorzien van een uitroepteken:
Je
kunt meer dan je denkt!
Samen met een plaatje van naar het zich laat
aanzien een finishvlag op een hoge berg. Dat moet Henk nu ook,
zelf de bult weer op, want stil blijven staan is geen optie.
Daags erna bliept mijn mobiel, er plingt een foto op van Luna op de
app, genomen door Henk op het strand. Waar anders, denk ik… de
cirkel is rond, van een hond op het wad, de liefde voor zijn vrouw en
gezin, het durven loslaten van geliefde huisgenoten en huisdieren.
Tot het opkrabbelen, dapper en onverstoorbaar doorklimmen naar
de top. Wat een prachtige man en een fijn, persoonlijk gesprek.
Maud Diemer
Henk Gemser kan zich ten tijde van het interview de kennelnaam van schoonvader Douwe Schuurman niet meer herinneren. Ik be-
sluit er wat telefoontjes aan te wijden en bel als eerste Tom van Hiel, Duitse Herdershondenfokker in Friesland. “Nee, zegt me niks”,
zegt Tom vastberaden, “maar dit is ook voor mijn tijd geweest. Je kunt beter Tinus van der Weide even bellen, die weet vast meer
uit die tijd.” Even later krijg ik oud VDH-voorzitter Van der Weide aan de telefoon. “Ja hoor”, roept hij enthousiast, “ik heb Douwe
wel gekend, zijn kennelnaam was Winalda, maar dan als prefix. Ik herinner me de reu Winalda's Dudox en wist ook wel dat Douwe
de schoonvader was van Henk Gemser en dat Henk en zijn vrouw altijd liefhebbers waren van ons mooie ras. Maar hem heb ik nog
nooit ontmoet, ook zijn vrouw niet. Bracht ze Douwe’s honden voor? Dat kan best, maar dat kan ik me echt niet herinneren. Maar
wel dat Douwe Schuurman in de roerige 60-er jaren een poosje in het hoofdbestuur van de VDH heeft gezeten.”
Dat is gek, de naam Schuurman komt niet meer in de ledenadministratie van de VDH voor, want dat was mijn eerste ‘hulplijn’. Fijn
dat Tinus zich Douwe en zijn kennel nog kan herinneren. Omdat ik een afspraak heb met Peter Nefs van de redactie, vraag ik hem
ook. Een poosje later krijg ik antwoord op de mail. Peter schrijft: “In de jeugdklasse scoorde hij Winalda's Dudox goede ZG's o.a. in
Nijmegen en Leeuwarden in 1966. Uit zijn eerste nest behaalde Schuurmans in 1961 met Winalda's Arno ook een kwalificatie Goed.
Schuurmans is inderdaadHB-lidgeworden enwel in 1964. Hij is datminimaal tot in 1966gebleven. Stond te boek als Hoofdbestuurslid
zonder specifieke functie.” Is deze cirkel ook weer rond!
algemeen
VDH
11
