VDH
was echter een andere prestatie, waar hij vaker aan herinnerd
wordt. In 1963 was hij een van de weinigen die de legendarische
Elfstedentocht wist uit te rijden. Henk Gemser kwam na een helse
tocht een kwartier voor sluitingstijd aan in Leeuwarden.
COACH, CHEF EN COMMENTATOR
In de Wikipedia zoek ik vooraf zijn carrière op. Na de Academie
voor Lichamelijke opvoeding en opleiding tot sportofficier werd hij
bondscoach van de kernploeg. Eerst was hij trainer van Ard Schenk,
Kees Verkerk, Jan Bols, e.a. (1969-1976), daarna werd hij trainer van
de sprintkernploeg (1976-1979). In 1979 werd hij op staande voet
ontslagen, omdat hij weinig tactisch met de ‘schaatsbobo's’ om-
ging. Nadat de Nederlandse schaatsers slecht hadden gepresteerd
op de Olympische Winterspelen 1984 in Sarajevo, fungeerde hij als
bondscoach van de gezamenlijke allround- en sprintkernploeg.
In deze ploeg zaten schaatsers als Jan Ykema, Geert Kuiper, Hein
Vergeer en Frits Schalij. Zijn grootste succes had hij in deze functie
tijdens de Olympische Winterspelen 1998 in Nagano. Daar haalden
zijn rijders Ids Postma op de 1000 meter en Gianni Romme op de
5000 en 10000 meter een gouden medaille. Na zijn periode als
bondscoach werkte Gemser als commentator bij schaatswedstrij-
den voor de NOS en vervulde hij van 2008 tot 2010 de functie van
Chef de Mission van de Olympische Winterspelen.
HUIZE GEMSER
Aan de eettafel met uitzicht over de ruime serre met vijver en dito
tuin, begint Henk Gemser te vertellen over de historie van het
drempelloze huis. “Mijn vrouw had altijd als gevolg van een on-
geluk fysieke problemen, daarom hebben we in 1974 dit drempel-
loze, gelijkvloerse huis ontworpen. Dat ze uiteindelijk rolstoelaf-
hankelijk zou worden, hebben we altijd geweten. De laatste twee
jaar van haar leven heb ik haar zelf mogen verzorgen en daardoor
is de schaats- en sportcarrière op de achtergrond geraakt.” Henk
Gemser kiest zijn woorden zorgvuldig en oogt voor zijn leeftijd erg
vitaal en is scherp van geest.
AIDA DE STAMMOEDER
“Annie Schuurman mijn vrouw, haar ‘pake’ was veldwachter in Stiens
en was in het bezit van een stoere herder. Ze zeurde haar vader
Douwe vele jaren aan het hoofd voor een pup, maar van haar moe-
der mocht het niet. Na 7 of 8 jaar kwam vader Douwe toch met een
Duitse Herderpup (teef) voor Annie thuis, maar die bleek zo ziek,
dat de moeder van Annie zich over haar ontfermde en daardoor di-
rect een goede band met het beestje kreeg. Met deze teef die de
naam Aida droeg, fokte vader Douwe en ging met Annie naar di-
verse hondententoonstellingen. Annie vond het voorbrengen van
Duitse Herdershonden erg leuk. “Aida werd de stamdrager van alle
andere honden die huize Schuurman voortbracht en mocht circa
13 jaar worden. Omdat het gezin een paar kilometer van het wad
woonde, werd het een gewoonte van Annie en haar vader om ze
bijna ieder weekend met eb te laten zwemmen. “Ze zagen er daarna
uit als beesten, maar hadden dan ook voldoende beweging gehad.
Toen ik Annie leerde kennen had vader Douwe wel een stuk of zes
herders die ieder weekend bij het wad werden uitgelaten. Daarna
even zwemmen in de dijksloot en drogen in de kennel, dat wel”.
HUWELIJK
In 1966 trouwden Henk en Annie en woonden een poosje op een
schip in Arnhem. Op de bruiloft kregen ze een pup, Gaida ge-
naamd, eentje van stammoeder Aida. Annie voedde de hond als
huishond op, want Henk had door zijn drukke baan weinig tijd.
“De Duitse Herders vormden allemaal en altijd onderdeel van het
gezin, waar we ook heen gingen, op de boot en op vakantie, al-
tijd gingen ze mee met ons gezin. Een Duitse Herdershond in de
kennel, nee hoor geen sprake van. Maar ik paste in hun eerste le-
vensjaar wel steeds iedere dag hetzelfde protocol toe. Met al onze
Duitse Herdershonden, want na Gaida volgden Rea, nogmaals een
Aida en Luna. Iedere dag kregen ze van mij drie kwartier onon-
derbroken aandacht, hoe laat ik ook thuiskwam of hoe moe ik ook
was. Dan liep of fietste ik met ze en trainde ze zodat ze ook op af-
algemeen
8
