VDH
stand bestuurbaar werden. Soms sloeg ik daar wel wat in door en
maakte ik er een soort demonstratie van, dat was wel wat overdre-
ven. Later lijnde ik ze wel aan in de bebouwde kom, maar eigenlijk
hoefde dat niet, ze luisterden altijd prima. Op Luna na, hebben we
altijd pups zelf grootgebracht. Luna was een herplaatser, daarover
later meer.”
DIERENLIEFDE
Henks dochter Karin heeft dezelfde dierenliefde geërfd van haar
moeder. ”Kijk hier hangt een foto van haar, galopperend op haar
pony langs het strand. Aan haar zag ik hoe intensief een relatie kan
zijn tussen mens en dier, haar pony had een plek in onze garage en
werd dagelijks met loslopende herder uitgelaten naar het nabijge-
legen weiland. Toen Karin ging studeren in Amsterdam en minder
tijd voor het dier had, besloten we om de pony een nieuw thuis te
geven, iets in het belang van het dier.“ Wijze woorden. ”Na de drie
Duitse Herdershonden die allemaal een hoge leeftijd hadden be-
reikt, zou er geen vierde komen, Annie en ik waren het eens. Onze
schoondochter was hoogzwanger, Annie zou op de baby gaan
passen, ik was veel op reis als bestuurder van het NOC-NSF. Door
wat nare voorvallen in de buurt, voelde mijn vrouw zich alleen wel
wat onveiliger zonder hond. De doorslag kwam tijdens onze win-
tersportvakantie, wij gingen als gezin skiën, mijn vrouw wandelde
altijd in die vakanties, door haar fysieke beperkingen. Op een dag
vroeg ik haar of ze fijn gewandeld had en nee dat had ze niet. Er
was immers geen hond om mee op stap te gaan. We besloten toch
weer op zoek te gaan naar een herplaatser.
LUNA
Na een stuk of tien telefoontjes en wat bezoekjes kwamen we bij
Luna terecht die geen hele fijne start had gehad bij een jong gezin
en een oudere bouvier. Ze was toen zes maanden oud, begroette
ons onstuimig en maakte onze lichte zomerkleding direct vies bij
de eerste kennismaking. We namen haar toch op proef mee, de
vrouw van het gezin was blij met deze oplossing, maar voor haar
kinderen werd het een verdrietig afscheid. Luna wist zich in en
om ons huis eerst helemaal niet te gedragen, racete door de tuin,
belandde in de vijver en smeerde direct het hele huis onder. Mijn
vrouw was er eigenlijk wel klaar mee en wilde haar terugbrengen,
maar ik zag er wel wat in. Nee, daar zaten geen papieren bij, het
was een klein teefje en we hebben er samen veel tijd in gestoken.
Maar uiteindelijk kwam het goed. Het jongetje van het gezin is nog
eens langs geweest en met hem had ik een goed ‘pedagogisch ge-
sprek’ net als destijds met mijn dochter. We zijn samen gaan wan-
delen en ik vertelde hem dat hij zichzelf alleen maar zou blijven
kwellen en de hond zou verwarren door de band niet definitief te
verbreken.” Ik luister ademloos toe, een wijze les van een vriende-
lijke heer.
algemeen
9
