VDH
15
africhting
omstandigheden hadden. En dan altijd weer op het laatste mo-
ment velden die toch niet gebruikt kunnen worden, waardoor on-
der zware tijdsdruk alle stappen overnieuw uitgevoerd moesten
worden. Ongelooflijk, maar het team is het gelukt. Alle speurgroe-
pen hadden vergelijkbare sporen met een reserve spoor, mocht
er iets misgaan.
En de organisatie was
zo strak dat
er slechts één
groep was die noodgedwongen een 20 minuten moest wachten
.
Wel betekende dit dat de spooruitzetters/lopers urenlang aan het
lopen waren zonder enige pauze, een kopje koffie of eten. Het tijd-
schema was heilig, alles voor de deelnemers.
WIND, REGEN EN HOEKEN
Op voorhand werd er wat lacherig gedaan over de moeilijkheids-
graad van het speuronderdeel. Niets was minder waar, want het
werd voor velen een onverwachte slachting. De velden waren pri-
ma. Soms wat open gras, maar prima van lengte. Het Hollandse
herfstweer was de grootste killer: 31 combinaties verloren zich
in de harde wind en de soms stromende regen. Als het weer wat
beter was, liepen ook direct de punten omhoog (bijvoorbeeld op
zaterdag). Daarnaast waren er nog eens 17 combinaties die slechts
een voldoende scoorden of een lage goed. Slechts zeven combina-
ties scoorden een uitmuntend. De angst van de deelnemers zat zo
diep dat er een feestje in het stadion werd gevierd als er een lage
ZG werd gescoord (Duitse team). Veruit de meeste punten werden
verloren op de hoeken. De hoeken werden vaak cirkelend, met veel
overtuigingen genomen. Hierover vertelde Jos Timmer (spooruit-
zetter) dat de keurmeester Peter Mayerl (Oostenrijk) verordend
had, dat voor de hoeken, er kleinere passen moesten worden ge-
lopen door de spoorleggers. En juist daar raakten zijn inziens de
honden van in de war met alle gevolgen van dien. De keurmeester
zelf wilde zelfstandig zoekende honden zien (geen lijnhulp!) zon-
der zichtbare druk of stress van de honden, maar gaf honden alle
tijd om het spoor uit te werken.
HARDE KLAPPEN EN GOED GEDAAN
De hardste klappen vielen bij het Amerikaanse team en het Duitse
team. Daarentegen had het Zwitserse team zich uitstekend voor-
bereid en kwam mede daardoor onverwacht hoog in het individu-
ele- en teamklassement. Check de eindrankings maar eens.
De Nederlanders konden helaas geen positieve uitschieter maken
op de speurvelden. Wel werd er degelijk gezocht en dat is wel eens
anders geweest. Helaas viel voor Jordy Tromp het doek. Het spoor
werd gras vretend en de voorwerpen in de bek nemend wel uit-
gewerkt, maar de punten waren toen al weg gekauwd. Ook bij het
manwerk had zijn Abilio niet de spirit die we van hem kennen. Bij
het stellen en bewaken (viel stil) werden veel punten ingeleverd,
evenals bij niet goed verijdelde vlucht. Tijdens het gehele pakwerk
moest de bewaking veel drangvoller zijn. Gelukkig rehabiliteerde
Abiolo zich met een fraai gelopen appėl.
KEURMEESTER APPÈL
In het stadion zelf werd het appèl gekeurd door Heinz Gerdes (BRD).
Over zijn manier van keuren is veel te doen geweest. Al op het NIAK
(waar hij ook keurde), strooide de Duitse keurmeester ruimhartig,
als een alles vergevende Hollandse Sinterklaas, de punten in het
rond. Op deze WUSV was het niet anders. Toch had Gerdes ook zijn
voorkeuren en grenzen. Zo werd speedy voorkomen en apporte-
ren direct en hoog beloond (en daar valt wat voor te zeggen). Even
de geleider aantikken bij het voorkomen werd al bestraft, evenals
veel te lang doorlopen tijdens de oefeningen, of springerig en on-
natuurlijk volgen (doorgezakte achterhand). Een ander opvallend
“iets” was dat de keurmeester na een lange eerste wedstrijd dag,
“out off the blue” de WUSV kampioen 2016 Václav Ouska keihard
aanpakte op zijn onnatuurlijk volgen (voortdurend de linkerhand
naast de kop van de hond houdend): het koste hem vier punten
maar hield 96 punten over. Daarvoor en daarna heeft Gerdes het
eigenlijk niet benoemd evenals vele andere inwerkingen, die zelfs
zichtbaar waren vanaf de tribune.
GEZONDHEID EN TOPPRESTATIES
Opvallend was ook dat veel honden fysiek niet goed in orde waren.
Dit werd met name zichtbaar bij de springoefeningen (moeizaam
springen, zwaar aantikken haag, of moeite met de klimschutting).
Toch waren er ook prachtige combinaties die het publiek deden
smullen. Zoals David Buss (her en der kleine handinwerkingen),
met sublieme oefeningen en een waanzinnige vooruitoefening.
Dat hij z’n hond even volledig kwijtraakte op weg naar de afleg-
plek werd niet genoteerd. De hoogste appèl punten kreeg Elk
von Daechsel toebedeeld. Met een niet volledig doorzitten en
af-oefening, wisselend voorlangs en achterlangs aan de voet, twee
maal aarzelend opnemen waren 98 wel heel veel punten. Wel netjes
en zeer correct voorgebracht door de Canadese geleider Ralph Gilby.
HET HOLLANDS APPÈL
Ook onze eigen Djolien behoorde bij de top. In een zondags dood-
stil stadion bracht ze haar Pebbles (loops) fantastisch voor. Door
