Aan het eind van de - voor mijn gevoel ellenlange - boerenlaan in Schildwolde branden uitnodigende lampen in een
verbouwde boerderij. Ik stap uit en hoor hondengeblaf. Ben Ekhart komt me tegemoet, onwillekeurig kijk ik naar
zijn slippers en bedenk me dat ik hem altijd heb ontmoet op ‘stevige stappers’. Keurmeester zijn houdt in dat je da-
gen op je voeten/benen staat, maar nu zijn we privé. De achterdeur zwaait open en op de drempel staan drie kleine
hondjes waarvan twee – naar later blijkt - honden uit Roemenië. Johanna spreekt eentje geruststellend toe, geeft
hem een brokje en we settelen ons in de knusse, ruime woonkamer.
Aanleiding voor dit interview is het afscheid van Ben Ekhart als keurmeester. Volgens hem is het de eerste keer dat er
met hem een gesprek voor het maandblad is gehouden. Genoeg gesprekstof dus, want wie kent Ben Ekhart niet....
Zijn statige en slanke verschijning is altijd een welkome gast. Bij alle verenigingen een gewaardeerde keurmeester,
vooral bejubelt om zijn opbouwende feedback, waar elke geleider zich in herkent. En vooral ook mee verder kan!
Ben Ekhart heeft zich grondig voorbereid op het gesprek en houdt nauwgezet zijn lijstje met hoogtepunten en resulta-
ten in de gaten, Johanna vult hem aan. Af en toe vangen ze elkaars blik. In dit huis woont de rust, regelmaat en de liefde.
Liefde voor elkaar, maar ook voor hun honden. Regelmaat voor de honden, dé basis van een goede relatie tussen mens
en dier, en dus helemaal voor gestresste honden. Johanna en Ben blijken er allebei gevoel en talent voor te hebben.
Foto Annette van der Wal
Het einde van een tijdperk
Interview met Ben Ekhart en Johanna van Bruggen
VAN DE HEL IN DE HEMEL
De straathonden die Ben en Johanna opvangen worden op een bru-
te wijze met hondenstokken gevangen in de steden van Roemenië.
Samen bekijken Ben en Johanna de filmpjes op Facebook, om daar-
na samen met de Stichting een keuze te maken welke honden er in
de opvang komen. Belangrijk voor hen is, hoe reageert de hond op
mensen? Is er nog verbetering in het gedrag mogelijk? Dan bekom-
meren zij zich er samen om en wordt de hond bij hen thuis opnieuw
gesocialiseerd, leert hij/zij de regels van huis-tuin-en keuken. En uit
hun huis volgt dan adoptie. Ben is hele dag thuis en heeft tijd om er
energie in te steken.
“Deze twee blijven hier”, zegt Johanna stellig. “Dit teefje is circa 10
jaar en is erg ziek geweest. En dit is onze Otis, een kruising Shi Tzu,
hij is onze katalysator voor de vaak eerst bange opvanghonden.”
Een guitig, bruin middelgroot hondje kijkt me aan. “Deze mocht ook
blijven, achteraf bleek hij ook nog een kapotte rug te hebben, waar-
schijnlijk opgelopen op straat.” Hij heeft inderdaad een koppie om
op te vreten. Ze zien er alledrie gezond en gelukkig uit. Al gauw valt
naast Johanna het zwarte 10-jarige teefje in slaap. Heel vermoeiend
zo’n interview, zal ze wel denken.
Ik vraag naar Noa v. Gandy’s Hofke, de teef waar ik Johanna wel mee
heb zien trainen. Ze is recent gestorven, 13,5 jaar oud. Sinds de Hed-
5
algemeen
VDH
