![]()
ingezonden
18
VDH
Migi vom Estherlager
29 maart 2001 – 1 september 2014
Na haar 13 jaar en 3 maanden in huis te hebben gehad, heb ik met veel verdriet afscheid moe-
ten nemen van Migi vom Estherlager. Zij was één van de pups uit het, in Duitse herderkringen
bekende, M-nest van de fokkers Jac Brouwers en Loes Haan.
Ik was bij hen terecht gekomen via de fokster (wijlen Marlies Breu-
stedt) van mijn vorige Duitse herder. Ik weet nog toen ik voor de
eerste keer ging kijken, Jac vertelde dat hij zelf een reu hield omdat
hij daar wel iets in zag. Hoe het verder ging met die reu (Mike) is bij
velen bekend. Ik kreeg de laatste beschikbare teef. Ik wilde ook een
teef omdat ik vind dat die makkelijker zijn in omgang met andere
honden. En ik wilde ook gewoon een gezellige huishond.
Wij passen bij elkaar
De eerste kennismaking voelde gelijk goed, dus de koop van Migi
was een feit. Toen ik haar vier weken later ging halen bleek het een
langstokhaar. Ze kende me nog en kwam gelijk naar me toe rennen
of ze zeggen wou “jou ken ik en wij passen bij elkaar.” Thuis aange-
komen direct in een veel te grote bench en de eerste nacht op de
slaapkamer. Ik had het gouden advies meegekregen dat als ze zou
gaan janken, tik op de neus en een duidelijk nee. Dat werkte voor-
treffelijk. Migi ontpopte zich al snel als een rustige en stabiele hond.
Maar ook hard als het nodig was. Echt een voorbeeld zoals een hond
moet zijn als je er mee over straat loopt. Dat kwam natuurlijk ook
wel deels door de gehoorzaamheidstrainingen die ik met haar ben
gaan doen, van puppytraining tot en met G&G 3. Uiteraard heb ik in
al die jaren veel beleefd met haar en het troost me dat ik aan haar
altijd een geweldig maatje heb gehad. Wat dat aangaat waren we
wel een goed duo.
Reclame voor het ras
Helaas begon het vorig jaar oktober wat slechter met haar te gaan
en het is nooit bewezen, maar alle signalen leken in de richting van
DM te wijzen. Met uitlaten werd de stabiliteit langzaamaan steeds
slechter en sleepte ze vaak met vooral haar rechter achterpoot. De
laatste bijna 11 maanden heeft ze met haar achterpoten dan ook
op schoentjes gelopen om de nagels te beschermen. Ik had denk ik
nog heel even door gekund, maar de beslissing om haar in te laten
slapen, hoe moeilijk dan ook, heb ik gedaan op het moment dat ze
de laatste paar dagen. vooral ’s nachts, spontaan dunne ontlasting
liet lopen en zacht begon te piepen. Ik ben er van overtuigd dat ik
erger lijden voor ben geweest en dat deze beslissing dus het beste
voor haar was. Migi, bedankt voor de fijne tijd die wij samen hadden.
Je was een prachtige hond met een uitstekend karakter. Een recla-
me voor het ras. Gelukkig zijn de foto’s en filmpjes nog een dierbare
herinnering. Ik vergeet je nooit en wie weet kom ik je nog wel eens
ergens tegen.
Je trotse baas Frans van der Weyden
