heeft zijn thuisbasis op hetzelfde terrein als de kringgroep. Zo
helpen en versterken ze elkaar. Een mooi voorbeeld van saamho-
righeid. Eenmaal per drie jaar vindt er op “Ridderkerk” een zoge-
naamde IRO-testing plaats, een wedstrijd voor reddingshonden
met internationale deelname. Vanzelfsprekend reizen de leden
van Solferino ook af naar het buitenland voor oefeningen, wed-
strijden of praktische inzet. Paula laat zich bij al deze activiteiten
niet onbetuigd. En ik heb zo’n vermoeden dat dit voorlopig ook
nog wel even zo zal blijven. Haar jonge hond Esprit laat zich al
behoorlijk aanzien en deze combi zal waarschijnlijk nog jaren ac-
tief blijven. Knap dat naast het werken met de honden ook het
secretariaatswerk van de club altijd in vertrouwde handen was.
Een vaste steun en toeverlaat noemen we dat.
BERT
In maart werd ook de voorzittershamer bij “Ridderkerk” overge-
dragen door Bert van den Herik aan zijn opvolger. Even wennen
na zoveel jaren trouwe dienst. Het is niet niks: sturing geven aan
een hondenclub houdt in: handen uit de mouwen, regelen, stimu-
leren, samenwerken en vooral lief en leed delen.
Over zijn honden: als eerste deed intrede een bastaardhond
maar al snel werd uitgekomen bij de Duitse Herdershond. De
eerste Duitse Herder was Falco en de broer van Bert had er uit
hetzelfde nest ook één. De dames gingen met de jonge honden
naar een G&G-cursus maar het bleek al spoedig dat Falco méér
wilde. Zo kwam men terecht bij een VDH-kringgroep en dat was
“Ridderkerk”, ten tijde dat Nol Visser voorzitter was. In het be-
gin werd er door Bert alleen op woensdagavond getraind. Zijn
werkzaamheden als uitvoerder in de bouw vereisten veelzijdige
algemeen
7
VDH
