ZIEKENHUIS
Eerst drinken we koffie, Truus komt er gezellig bij zitten. Bert heeft
veel last van zijn evenwichtsorgaan. “Dat heb overgehouden aan
een vervelende ziekenhuisbacterie, daar kom ik niet meer vanaf”.
Het blijkt dat Bert in totaal wel een jaar in het ziekenhuis heeft
gelegen, met als triest dieptepunt een opname van meer dan drie
maanden in een ziekenhuis in Groningen. “Toen ze me op een ka-
mer legden met drie demente bejaarden, dacht ik dit is het einde”,
bromt hij. “Ja”, vult Truus aan, “daar heb ik wel tegen moeten pra-
ten, maar gelukkig gaat het nu erg goed”. Nier- en hartproblemen,
veel vochtophopingen, een aneurysma (levensbedreigende zwak-
ke plek in de levensslagader), Bert is in de totale revisie geweest en
gelukkig is alles in de loop van de laatste jaren toch weer hersteld.
Met zijn rollator “zonder kan ik geen stap verzetten” en scootmo-
biel heeft hij zijn vrijheid terug en daar zijn ze beiden erg content
mee. Samen bezoeken ze bluesfestivals hun beider passie. “Sinds
twee jaar vierden we dit jaar de Kerst samen thuis, dat mag echt
wel in de krant”.
GEMIS
De hondensport en fokkerij zijn volledig naar de achtergrond ver-
dwenen. “Ik mis de honden wel, maar de hondenmensen helemaal
niet”, zegt hij. De verhalen die hij me die avond vertelt zijn indruk-
wekkend en lastig te toetsen. “Laten we maar geen namen noe-
men, maar ik kan er wel een boek over schrijven. Over het misbruik
door zijn sportvrienden, de mishandeling van zijn wedstrijdhond
(met een Stanleymes thuis in de kennel bewerkt), de met opzet ge-
dode pups in zijn kennel, de afgunst, de bakken geld wat het hem
De blues van Kennel vom Haus Larwin
De tijd is passend voor dit interview, zo blijkt achteraf. Net na Kerst – de echte donkere dagen – bel ik in het flatportiek aan bij Bert en
Truus Salomons in Assen. “Halloo” klinkt het warme en herkenbare stemgeluid van Truus door de intercom. “Kom erin”. We lopen naar
de woonkamer, Bert zit op de driezitsbank en geeft me een hand. We hebben elkaar al een paar jaar niet meer gezien en het valt me op
dat hij er erg goed uitziet. Een prachtige bos haar, Bert is flink afgevallen, heeft een keurig geknipt baardje en ziet er in het gezicht veel
jonger uit dan ik me hem herinner. Er is nogal wat gebeurd met hem, zo blijkt snel. Langdurige ziekenhuisopnamen vanaf 2011, het jaar
waarin hij stopte als africhtingsfokker en de kapperszaak aan zijn zoon overdroeg. Gedurende de avond kruipt de tegenslag van Kennel
vom Haus Larwin me onder de huid, net als de bluesmuziek waar Bert zo van houdt. Ze zijn niet voor niets in de ‘blueshoofdstad van
Nederland’ (Assen) gaan wonen, weg uit Enumatil waar hij zijn Kennel vomHaus Larwin samen met Truus bestierde. Hij geniet nu extra
van zijn muziek en bezoekt op zijn scootmobiel wekelijks een bluescafé. “Nee, niet om te drinken, ik heb al 10 jaar geen drup alcohol
aangeraakt.”
Na 81 nesten de balans opmaken met Bert en Truus Salomons
5
algemeen
VDH
