NAKOMELINGEN
Waar is Bert het meest tevreden over? vraag ik. “Nou, Ike vom Haus
Larwin was een geweldige hond en ook een Keurklasse 1, een im-
ponerende reu. Hij was een maatje te groot in de sport maar bij
huis een prima, stabiele reu. Mijn beste gefokte hond was Zcott
vom Haus Larwin, die wilde altijd werken. Helaas is hij verknald met
het manwerk. Samen met geleider Bert van der Veen heb ik Zcott
leren speuren en daar ben ik altijd nog trots op. Zcott wist het tot
het NIAK te brengen, evenals Myscha vom Haus Larwin met Ben-
nie Pesman. Tootsy vom Haus Larwin was een prachtige teef met
een prima karakter, maar heeft ook te weinig gebracht. Quelle vom
Haus Larwin was een teef die toch bovengemiddeld goede nako-
melingen heeft gebracht. Dat was dan wel de beste fokteef die we
hebben voortgebracht.”
Truus zorgde voor de pups en Bert was vanaf 1990 vaak thuis, dus
kon er veel gefokt worden. “Op een gegeven moment hadden we
28 honden bij huis, dat was wel erg druk, ook met alle aanloop die
erbij kwam.” Ik vraag naar de overlast in de buurt. “Nou, daar was
ik snel klaar mee. Ik doneerde jaarlijks een bedrag voor de kerk
(Enumatil is een christelijke gemeenschap) en had geen last. Onze
directe buurman, een boer was blij met de reuring die Huize Sa-
lomons teweeg bracht. En dat er af een toe een auto in de sloot
belandde door drankmisbruik, ach ja dat bracht voor de boer ook
weer geld in het laatje.”
GENIETEN
Bert geniet nog vaak van allerlei YouTube-filmpjes waarbij de jonge
honden positief worden opgebouwd. “Ik was een harde geleider in
het begin, maar heb altijd de filosofie gehanteerd dat je honden
– met name met speuren – positief op voer moet opbouwen. Het
doet me echt deugd dat tegenwoordig in de africhting met posi-
tieve opbouw gewerkt wordt, ik ben altijd fan geweest van Yogi
Zank zijn methodiek. Ik vertel hem dat tegenwoordig de positieve
manier van trainen op de hondenclubs de boventoon voert. Dat
doet hem deugd.
“Waar geniet je nog meer van?” vraag ik hem. “Ik geniet van het
filmen in bluescafés en op festivals”, zijn ogen glimmen. Hij staat
op, zoekt even zijn balans en gaat me voor naar zijn werkkamer.
In zijn werkkamer staat een walhalla aan apparatuur, Bert werkt
met vier camera’s tegelijk en monteert alles zelf. Allemaal liefde-
werk oud papier voor de bluespodia. Daarna zet hij de filmpjes op
YouTube. Dat deed hij jarenlang ook op alle hondensportevene-
menten, dagenlang stond hij daar te filmen en zo herinner ik mij
hem ook. Die filmpjes zijn nu voor een ieder toegankelijk gewor-
den, dankzij het monnikenwerk van Bert die ze op Working Dog
upload. “Hier heb je een harddisk van 1 Terrabyte aan wedstrijd-
filmpjes, de computer heeft er een dag over gedaan om alles te
kopiëren. Dat is mijn erfenis aan de VDH, misschien willen mensen
nog een filmpje zien, dan kunnen ze mij een harde schijf opsturen
en zal ik alles voor hen kopiëren. Of jij kunt het doen.” Hij kijkt me
verwachtingsvol aan.
Er zit een mooi systeem in zijn archief, typ je een hondennaam in,
komt het filmpje tevoorschijn. Hij laat me het trots zien en Truus
brengt wat te drinken, want het wordt al laat. “We zijn op weg naar
een 100-jarig bestaan en een WK in 2017, wanneer tref ik je weer op
een evenement, Bert?” vraag ik tot slot. “Nou ik probeer altijd een
dag naar de BSP te gaan en ik zit zeker op de tribune als het WK in
Tilburg gehouden wordt.” “Daar hou ik je aan!” We nemen afscheid.
INTO THE BLUES
’s Nachts lig ik er wakker van, het verhaal van Bert smelt samen met
de muziek van de Top 2000 en als een nummer van Cuby and the
Blizzards gedraaid wordt, ga ik maar even uit bed. Daar adem ik de
frisse nachtlucht in, het verhaal heeft indruk gemaakt en maakt me
triest. Op Oudejaarsavond rolt de tekst er als vanzelf uit.
Sommigen zullen meteen zeggen dat de blues een donkere mu-
zieksoort is die een melancholisch, misschien zelfs depressief ge-
voel overbrengt. Door het zingen van de blues hoopt men troost
voor deze problemen te vinden, naast de kracht om er weer boven-
op te geraken, een bluesmuzikant schuwt ook controversiële the-
ma’s als alcohol en geweld niet. Precies hetzelfde gebeurde tijdens
dit intieme gesprek met Bert en Truus Salomons en het is belangrijk
dat het verteld wordt.
Maud Diemer
8
algemeen
VDH
“Zcott vom
Haus Larwin, die wilde
altijd werken.”
