![]()
Vanmiddag liep ik met Kayla één van onze gebruikelijke wandelroutes. Gisteren had ze - zonder een voor mij zicht-
bare aanleiding - nogal lelijk gedaan tegen twee andere teefjes, dus ik keek iets méér dan normaal om me heen,
wat we deze keer allemaal tegen zouden komen. Maar het was rustig onderweg en de paar honden waar we langs
liepen werden normaal begroet.
GEMIS
Een eindje verderop kwam ons een iets
oudere dame tegemoet. Ze liep erg lang-
zaam en toen we passeerden keek ze èrg
geïnteresseerd naar Kayla. Geen spoor van
angst, dat niet. Maar wel overdreven veel
aandacht. Nou ja, mensen ‘gapen’ wel va-
ker naar m’n mooie meid, dus ik zei ‘goe-
demiddag’ en we liepen gewoon door.
Toen we de bocht omgingen, keek ik nog
eens om en zag dat die mevrouw ons nog
steeds stond na te kijken. En ze kwamweer
terug, onze richting op. Ik besloot even te
blijven wachten.
Toen ze dichtbij gekomen was, zei ze nog
eens ‘goedemiddag’... ‘Sorry dat ik zo loop
te staren naar jouw hond, hoor. Maar ze lijkt zó veel op mijn Bo ... Ik heb Bo vorige
maand moeten laten inslapen, kanker, weet je ... ik mis haar elke dag ... ze was pas
zes jaar, weet je ...’
Ja, ik wist wat ze voelde, maar àl te goed en ik herkende haar gedrag. Niet alleen
van een ontmoeting die ik vroeger met Max al eens met iemand had, maar ook
van mezelf, toen ik zelf afscheid had moeten nemen van Max, en later van Sjah.
Ze praatte verder over hoe ze haar ‘vaste loopje’ miste, de geluiden in huis ... als
ze naar de deur liep en er kwam niemand achter haar aan, haar waakhond, haar
enige gezelschap.
FOTO
Herders zijn helemaal niet gevaarlijk. Ze zijn zo trouw aan hun baasjes en zijn ook
kindvriendelijk! Het was heerlijk om te zien dat de honden zo gelukkig waren
met alle vrijheid die ze op het strand hadden. Wij wilden graag een groepsfoto
maken van alle honden (zonder baasjes!) maar dat ging niet lukken. Ze bleven
niet stil zitten omdat ze graag wilden zwemmen en ravotten. Daarom besloten
we een groepsfoto te maken samen met de baasjes. De groep was zo groot dat
we moesten puzzelen hoe we iedereen op de foto konden krijgen maar uitein-
delijk is het gelukt!
Tijdens de wandeling kwamen we paarden tegen en de honden gedroegen zich
voorbeeldig. Veel honden hadden het zo druk met rennen en spelen dat ze niet
door hadden dat er ook paarden liepen. Het was heerlijk, we hadden heel het
strand voor ons zelf.
SNACKS
Langzamerhand liepen we het bos weer in, op weg naar de picknickplek. Niet
alleen de honden hadden dorst, maar wij ook. Op de picknickplek haalden we
alle spullen uit de auto’s, zetten de klaptafels neer met daarop de koffie/thee en
lekkere hapjes. Dat was smullen voor iedereen.
De honden waren nog niet moe en renden achter elkaar aan, soms dwars door de
mensen heen. Sommige honden zaten met hun kop in de tassen en koelboxen....
de hapjes roken ook zo lekker. En ja, ook de honden kregen wat lekkers. De klein-
kinderen van Grada deelden de snacks uit aan de hon-
den. Ze gingen netjes zitten en kregen om de beurt
wat. Zo mooi om te zien dat herders zo kindvriendelijk
zijn en heel voorzichtig de snacks aanpakten.
De groep werd langzamerhand kleiner, maar de mees-
ten bleven toch nog gezellig bijkletsen. Het was één
groot feest! Maar wat vloog de tijd! Iedereen heeft
enorm van deze mooie dag genoten en willen het
graag weer eens overdoen. De meesten kennen elkaar
via ‘social media’ en hebben vaak contact met elkaar. Af
en toe is het alsof we elkaar al jaren kennen, het wordt
steeds gezelliger. Fijn ook dat alle honden goed met
elkaar kunnen opschieten. De groep wordt steeds gro-
ter, misschien dat we bij de volgende wandeling vijftig
(of meer?) herders bij elkaar krijgen zonder probleem?
In ieder geval willen wij iedereen bedanken voor een
leuke, gezellige en bijzondere dag, het was weer een
geslaagd evenement. Tot de volgende keer!
Ruby Dompeling - Bos
Ik zag dat er dikke tranen in haar ogen kwamen en ze
draaide vlug haar gezicht richting Kayla. Die had ‘ge-
fascineerd’ naar haar geluisterd en was er rustig bij
komen zitten. De mevrouw hurkte voor haar, zo dat ik
haar gezicht niet meer direct kon zien.
Normaal zou Kayla dan een meter naar achteren zijn
gegaan. Nu niet, ze bleef rustig zitten en liet zich aaien
en knuffelen, terwijl de mevrouw tegen haar fluisterde
hoe mooi ze was. Kayla likte haar wang ... ze voelde het
zó goed aan.
Inmijn beleving bleef demevrouwwel vijf minuten ge-
hurkt voor Kayla zitten. Aaiend, knuffelend, troostend
... Ik voelde geen enkele behoefte om dat te bespoedi-
gen. Toen stond ze heel langzaam op. Ze bedankte me
voor m’n geduld en zei dat ik maar moest genieten van
mijn mooie hond. Elke dag ... ‘Dat doe ik zeker wel’, was
mijn onbeholpen antwoord. Ik wenste haar natuurlijk
veel sterkte. Ze bedankte nog eens, zei Kayla gedag en
liep verder ... heel langzaam. Ik keek haar nog even na.
Ze keek niet meer om ...
Toen ben ik met Kayla naar huis gelopen. En heb ik haar
nog eens extra geknuffeld ...
Bert Bouwhuis
