daar onze Anka zich door de sterke stroom worstelen, hoog in
haar bek een zwart bundeltje dragend.
Moeizaam klauterde ze tegen de oever op, legde na even ge-
zocht te hebben, haar jong achter een muurtje neer, die be-
schutting gaf tegen de koude wind. Wij riepen Anka aan, wat
ze beantwoordde met een vrolijk zwaaien van haar staart. Toen,
voordat we beseften , wat er gebeurde, ging ze opnieuw te wa-
ter en zwom weer naar de overzijde. Wij namen het jong op en
verwarmden het, waarbij ons de tranen van ontroering over de
wangen liepen. Nog driemaal zwom Anka moeizaam de Rijn
over. Iedere keer viel het haar zwaarder, telkens kwam ze ver-
der van ons aan wal en klom ze moeilijker de walkant op. Maar
zonder onderbreking sleepte ze haar ene kind na ’t andere ach-
ter het muurtje, waar wij intussen een nest van lompen hadden
gemaakt.
Eerst toen ze haar kinderen veilig bij elkaar had, gunde ze zich
even tijd om te rusten. Niet lang echter. Eén voor één droeg ze
haar jongen tot voor onze huisdeur onder grote belangstelling
van een aangroeiende menigte. En nadat de door haar gestelde
taak was volbracht, werd een stormachtige begroeting ons deel.
“Nee” zei vader ontroerd “nu kan ik het niet meer over mijn hart
verkrijgen, je weer weg te brengen”. En dat was gelukkig ook
niet meer nodig.
De Amerikaanse soldaten waren zo onder de indruk van de
trouw van Anka, dat ze ons genoeg levensmiddelen schonken,
om alle grote en kleine monden te stoppen en om uit de kleine
wolbundeltjes prachtige, welgeschapen herdershonden te laten
groeien. Anka’s dochter Billa hebben wij gehouden. Ze waakt
trouw mede met ons over het graf van onze Anka van de Rijn.
Uit: Mededelingenblad van de kringgroep Zuid-Holland, januari
1960. Vertaald naar het Duits, oorspronkelijk geplaatst in de SV-Zei-
tung.
algemeen
VDH
9
‘sterke stroom worstelen,
hoog in haar bek een
zwart bundeltje’
Foto Natascha Dix
