- De Duitse Herdershond
16
r
lijk, want Belle draaide zich om om te kijken waar de baas bleef.
Gelukkig maakte ze daarbij verder geen fout. De rest van de wis-
sels verliepen goed bij Bartho en Belle. Een tip voor de geleider:
blijf rechtop lopen, met een gebogen lichaamshouding geef je
nogal eens de verkeerde signalen door aan je hond.
Paaltjes
De winnaar van het vast parcours bij de starters, Madeleine Esser
met Pira vomHaus Kastma, draaide een prima rondje. Een goede
snelheid met de juiste wissels. Jammer genoeg ging er een latje
af, waarschijnlijk omdat Madeleine zelf te snel draaide waardoor
de hond boven de sprong uit balans raakte. Madeleine kan qua
tijd nog heel wat winnen als er wat meer werk van de paaltjes ge-
maakt zou worden. Dit ging, in tegenstelling tot de rest van het
parcours, nogal langzaam. Het snel kunnen nemen van de paaltjes
heeft alles te maken met de manier van aanleren. Door de hond
heen en weer te laten gaan (de schaatsenrijdersmethode of het
volgen van de hand door de paaltjes heen, in/uit) bij de paaltjes,
verlies je aan voorwaartse snelheid. Door de paaltjes aan te leren
via de channel whire of de 2x2 methode (Susan Garrett) krijgt de
hond veel meer voorwaartse snelheid bij de paaltjes. Bijkomend
voordeel is dat je op dezemanier ook de hond leert omzelfstandig
de insteek van de palen te nemen. Je hoeft er als geleider dan niet
naast te staan.
Voor je hond langs
Het vast parcours voor de open klasse (zie afbeelding) zag er het-
zelfde uit als bij de starters, maar door een andere volgorde van
de toestellen was het een heel ander parcours geworden. De start
zorgde meteen al voor een paar problemen: drie sprongen achter
elkaar en dan meteen een sterretje naar rechts. Jan Langius liet na
afloop zien hoe je deze sprongen het beste had kunnen nemen.
Niet door achter de derde sprong te gaan staan, dan in te draaien
om je hond naar rechts te sturen, zoals veel geleiders deden. Vol-
gens hem kon je het beste na de tweede sprong wisselen – voor
je hond – om ‘m daarna aan de juiste kant het sterretje te laten
nemen. Het viel Jan op dat met name de Duitse deelnemers hier
zeer bedreven in waren. Linda Wets met Omen v. Sheytans Home
startte aan de ‘verkeerde’ kant en kwam bij het sterretje meteen
in de knoop. Door de ervaring van Linda kwamen ze er goed uit,
maar de door Jan aangedragen oplossing zou ook haar hier veel
tijd hebben gespaard.
Richtingcommando
Na het sterretje volgde een stukje parcours dat gelijk was aan dat
van de startersklasse, de honden moesten na de A-schutting naar
links om de drie sprongen te nemen. Veel geleiders lieten hun
hond op het raakvlak van de schutting wachten om zo zelf een
goede positie voor het nemen van de sprongen in te kunnen ne-
men. Jan Langius legde uit dat je na de schutting beter een rich-
tingcommando (‘back’, ‘weg’ of iets dergelijks) kunt geven. Je hond
houdt z’n snelheid en jij hebt tijd omweer in positie te komen. Een
puntje dat bij de komende trainingen meegenomen kan worden!
In de boekjes van Pamela Green (Clean Run Exercise Sourcebook)
staan leuke oefeningen om de ‘back’ te trainen. Tijdens de uitleg
achteraf liet Jan één van de Duitse combinaties, Diana Helten met
Gun von der Hundshardt, voordoen wat hij met het richtingcom-
mando bedoelde.
Raakvlakken
Net voor of na de paaltjes moest er weer gewisseld worden om zo
de sprongen richting kattenloop goed te kunnen nemen. Vooral
bij de kattenloop viel op dat de honden het commando ‘rustig’ of
‘wachten’ kregen. Jammer, want het is zaak dat de hond zo snel
mogelijk over de kattenloop gaat en daarna op het raakvlak even
wacht op het volgende commando van z’n geleider. In de open
klassemoeten de honden zover zijn dat ze zelfstandig het raakvlak
kunnen nemen, de geleider hoeft dan niet meer naast ze te staan
om ervoor te zorgen dat de hond tot aan het einde van het toestel
loopt. Dit heeft Katalin Leferink met Zoscha oet de Poeterië in haar
verder goed gelopen parcours, enige kostbare seconden gekost.
Sprongtechniek
Vooral bij Xena vom gelben Rühl van Matthias Reichert viel de
slechte sprongtechniek op. De hond liep tot vlak bij de sprong,
zette af en sprong omhoog om daarna vlak achter de sprong te
landen. Door een andere sprongtechniek – eerder afzetten en de
snelheid naar voren zoveel mogelijk behouden – zou deze com-
binatie een veel sneller parcours hebben kunnen lopen. Al eerder
(augustus 2009) stond er in het maandblad een artikel over de
techniek van het springen. Goed om eens terug te lezen.
Valkuilen
Jan Langius had het ontwerp van het parcours voor de jumping
aan Jan Sprij overgelaten. Ogenschijnlijk leek het een redelijk
