Behendigheid
17
VDH
TRAINEN
Door de jaren heen heb ik bij de diverse verenigingen in de buurt
getraind. Met veel plezier en passie. Waar ik wel regelmatig tegen-
aan liep is dat het karakter en de eigenschappen van de Duitse
Herder niet altijd herkend en zeker niet erkend worden bij ande-
re verenigingen. Dit is de reden geweest om contact op te nemen
met de VDH. Ik wilde trainen bij de echte Duitse Herders. Ondanks
dat het een stuk rijden is en de wekelijkse files niet leuk zijn is het
trainen bij de ‘echte’ Duitse Herderclub meer dan waard. Wat heb ik
veel geleerd de afgelopen drie jaar. Nu is mijn ‘prinses’ niet echt een
hond voor de africhting! Na een kleine anderhalf jaar trainen in de
africhting heb ik de stap gezet naar behendigheid. Dat bleek een
schot in de roos. Met veel plezier trainen wij wekelijks bij de UDHV.
Onder leiding van Ada Middelkoop en Linda Wets hebben Jules en
ik veel geleerd en nog steeds hebben we vooral veel plezier.
KNIKKENDE KNIEËN
Vorig jaar zijn wij gestart met wedstrijden. Knikkende knieën, een
iets te veel toiletbezoek voorafgaande aan de wedstrijd! Jaloers
kan ik kijken naar de ‘doorgewinterde’ wedstrijdlopers die nor-
maal kunnen eten en totaal geen stress hebben, tenminste zo
lijkt het dan. Wat kan ik genieten van de competitie die we met
de kringgroepen onderling hebben, maar ook het gunnen van
het winnen van een wedstrijd of het behalen van de felbegeerde
U’tjes en prijzen. Ik kijk - ondanks de knikkende knieën - toch weer
uit naar de volgende wedstrijd.
UDHV
Op 3 juli jl. was de het de beurt aan de UDHV een wedstrijd behen-
digheid te organiseren. De zaterdag voorafgaande aan de wed-
strijd waren de nodige vrijwilligers in de weer om het terrein te
verzorgen (er was veel regen gevallen), de hindernissen werden
gepoetst (ook in de regen) en de cadeautasjes werden gevuld.
Met dank aan onze sponsoren en vrijwilligers. Die nacht viel er
wederom veel regen. Ik denk dat een aantal leden van de UDHV
zich best wel een beetje zorgen hebben gemaakt om de conditie
van het veld.
In overleg met Piet (de keurmeester) is het parcours dusdanig aan-
gepast dat de te natte delen van het veld vermeden werden. Ik
kan u vertellen dat dit voor hem een hele uitdaging was. Tijdens
Marion Gruter en de Behendigheid
Op negenjarige leeftijd kwam ik in contact met de Duitse Herder. Deze liefde is nooit meer overgegaan. Mijn man komt van huis
uit al uit een ‘Duitse Herders’-nest. In zijn jeugd waren de herders zijn maatjes door dik en dun. Na een aantal jaren samenwonen
kwam onze eerste hond, een kruising Duitse/Schotse Herder. Nadat wij deze in hebben moeten laten slapen kwam onze ‘echte’
Duitse Herder. Een langhaar, ook dit was een kanjer waarvan wij ook veel te vroeg afscheid moesten nemen.
Wij hadden ooit de afspraak gemaakt dat wij zouden gaan reizen. Naar Bali, New York... noemmaar op. Op naar de wijde wereld!
Als de (laatste) hond er niet meer zou zijn.... De reizen zijn achterwege gebleven want onze volgende topper kwam vlak voor
kerst 2012.
Foto’s bij dit artikel: Natascha Dix
