africhting
VDH
13
Tijdens dit Kampioenschap is het speuren van grote invloed geweest
op het puntentotaal van nagenoeg alle deelnemers. Tien van de 29
deelnemers kwamen met een onvoldoende van de speurvelden.
Slechts vier behaalden een ZG en slechts één een Uitmuntend. Deze
werd mede daardoor glorieus kampioen. Deze uitslagen zijn onge-
kend voor de Duitse Herder. De vraag is dan ook hoe dat mogelijk is.
OMSTANDIGHEDEN
De speurvelden waren zo te zien niet noemenswaardig moeilijk. Werk-
weilanden, met een prima graslengte, die soms wat wisselend was.
Sommige deelnemers waren dan ook verbijsterd dat hun honden er
zoveel moeite mee hadden. Ze hadden soms ook last van de karren-
sporen die hinderlijk dicht bij hun spoor lagen. Een enkel spoor was
ook te dicht bij een sloot gelegd. Eén hond kon deze verleiding niet
weerstaan en sprong pardoes de sloot in. Ook werden er nogal wat
voorwerpen overlopen. Maar het grote probleem lag hemwaarschijn-
lijk in het feit dat het de voorafgaande dagen flink had geregend en
dat juist in dit weekend er een blakende zon stond. Die zorgde met
name op de zaterdag voor een broeierige sfeer met al dat verdampen-
de vocht dicht bij de grond. De zondag had de aanwakkerende wind
als moeilijkheidsfactor. De honden hadden het zwaar, heel zwaar. De
spooruitzetter Bert Hop had bovendien op de voornamelijk lang-
gerekte percelen hele lange strekken uitgetekend, afgewisseld met
dan weer korte strekken om zo aan die verplichte 600 pas te komen.
Eindeloos zoeken op de eerste strek, zonder beloning, soms zelfs zon-
der voorwerp om dan plotsklaps een hoek tegen te komen.
Helaas verliep in het weekend het speuronderdeel gelijktijdig met
de veldonderdelen. Ik koos ervoor om lekker op de tribune te zitten
in het gezellige CSV stadion in Apeldoorn en zult u het dan ook met
bovenstaande speurimpressie moeten doen.
BETERE SMIJTWERK
Hoewel het gezellig was in het stadion deed ook daar de zon z’n bij-
naam “Koperen Ploert”, alle eer aan. Al vroeg in de ochtend was het
warm en het werd alleen maar warmer. Dit jaar voor het eerst werd
het programma afgewerkt op kersvers kunstgras. Prachtig om op te
lopen, maar hierdoor was het op het veld zeker enkele graden ver-
stikkend warmer. En al vroeg op de zaterdag werd duidelijk dat het
nog een nadeel had: de “Gappay”-apporteerblokken leken na het
weggooien een eigen leven te leiden. Neerkomend op het elegante
kunstgras sprongen en bokten ze letterlijk alle kanten op om vervol-
gens meters van de beoogde bestemming grinnikend stil te gaan
liggen. Hierdoor moesten eindeloos vaak de blokken weer worden
opgehaald voor een nieuwe poging blokgooien.
NIAK 2015
Eén hond kon deze verleiding
niet weerstaan en sprong
pardoes de sloot in.
Foto Natascha Dix
