Als pup werd ik geboren in Almelo. 17 april 2017... een lieve mam-
ma voedde me op, ik mocht mee naar de camping waar ik samen
met mijn broertjes en zusje groot werd... nou ja “groot”? Groter dat
wel! Ik knuffelde met alle gezinsleden van de fokker, ik geloof dat
dit het vrouwtje van mijn moeder was... toen op 14 mei kwamen er
mensen langs. Ze bekeken mij en mijn familie met veel zorg. Op 25
mei waren diezelfde mensen er weer, nu hadden ze duidelijk meer
aandacht voor mij en minder voor mijn broertjes en zusjes! Oh dat
kon weleens goed nieuws zijn... ze komen voor mij!
Dan komt de dag, 12 juni! Ik zal die dag nooit vergeten, ik werd op-
gehaald... ik mocht met die leuke mensen mee die al eerder langs
waren geweest. Mijn leven kon niet meer stuk en ik vond het leven
in één woord geweldig. Ik ging mee naar het strand, naar het bos,
bij de opvang van Ellen spelen met mijn vrienden en op vrijdag en
zondag ging ik mee “trainen”...
Dan wordt alles anders... ik moet een lange autorit maken en word
op mijn rug gelegd met een eng apparaat boven me. Waar is dit
allemaal voor nodig? Al die vreemde mensen in witte jassen?
En dan de uitslag...”zware HD aan beide heupen”. Geen idee wat
het betekent, maar de conclusie is dat het is aangeboren. Oh dus
daarom kan ik niet opspringen tegen mensen en is springen bo-
venop een bank geen feestje. Dus daarom heb ik het commando
“laag” nog nooit gehoord!
Dan komt de zwarte dag uit mijn korte leven.. 10 oktober,
D-day...!?!? In de ochtend brengen de baasjes me weg, weer zo’n
lange rit. ’s Middags (als ik nog slaperig ben - al weet ik niet waar-
van) komen ze me weer halen. Nou sorry hoor maar het is geen
feestje, ik ben dizzy en alles in mijn lijf doet me zeer! Als ik wat
meer wakker word kan ik niet meer lopen! WTF wat is er gebeurd?
De baasjes helpen door een sjaal onder mijn buik, maar fijn is an-
ders...! De baasjes slapen bij me, maar de pijn blijft. Ik doe mijn best
als we een wandelingetje maken maar het valt niet mee… Ik hoor de
baasjes praten en begrijp dat er een heup-kop resectie heeft plaats-
gevonden, geen idee wat dat betekent maar blij word ik er niet van.
Gelukkig na een paar weken voel ik me wat beter, ik kan weer klei-
ne stukjes zelf lopen en de baasjes zijn er echt ALTIJD! Daar ben
ik wel erg blij mee, het geeft me vertrouwen dat het goed komt!
Beetje bij beetje gaat het langzaam beter, en ik moet toegeven,
lopen doet geen pijn meer.
Nu ben ik jarig,... oh oh wat een geluk, Ik heb geen pijn, ren door het
bos, de sloot in en er weer uit. Over boomstammen en door kuilen,
ik kan ineens dingen die ik eerder niet kon. Ik spring soms zelfs tegen
het baasje op en hoor dat een commando “laag”, maar wel met een
soort trotse ondertoon dus luisteren doe ik daar niet naar.
Oh, en ik heb ook een nieuw speeltje gekregen dat uit zichzelf
beweegt (ze noemen het Eddy) en ik kan heeeeerlijk puber zijn.
Ik geloof dat mijn speeltje is gekomen omdat het vrouwtje met
mij geen IPO kan doen (wat dat dan ook moge zijn..?). Ach ik vind
het wel gezellig, zo’n klein soortgenootje in huis. Tja, mensen zien
nog altijd dat ik “anders” loop maar ik voel me daar niet minder
om, ik ben een trotse Duitse Herder!
Isolde Goulooze
INGEKOMEN…
Foto: Martha Goodijk
9
algemeen
VDH
